بازپروری به عنوان پاسخی انسان دوستانه به پدیده بزهکاری در اسناد مختلف حقوق بشری تبلور یافته است. این رویکرد به بازپروری مربوط به سال های پیش از دهه ی 1970 است.این دوره،در واقع دوره ی خوش بینی نسبت به سیاست بازپروری است.همین رویکرد در اسناد حقوق بشری این دوره نیز نمود یافته است و اساساً در اسناد این دوره،سیاست بازپروری به عنوان یک حق برای بزهکار در نظر گرفته شده است. با این حال،سال های دهه ی 1970 میلادی و پس از آن را باید دوره ی بدبینی نسبت به اقدامات بازپرورانه دانست.در این دوره به دلیل برخی ملاحضات سیاسی،اجتماعی،اقتصادی و جرم شناختی،حکم به شکست سیاست بازپروری شد.در واقع در این دوره ،حق بزهکاران بر مقوله بازپروری فاقد وجاهت علمی و عملی اعلام شد. نوشتار حاضر در صدد آن است که اولاً کرامت و حیثیت ذاتی انسان،اقتضا ی رفتاری را با او دارد که بتواند او را به انسانی همنوا با جامعه بدل کند.ثانیاً در صورت پیروری از اصول موثر بازپروری ،این حق از وجاهت علمی و عملی لازم برخوردار است.