علیرغم اینکه در گذشته شاهد تقابل سرسخت طرفداران اتاتورک و نظامیان در ترکیه به عنوان حافظان اصل لائیسیته در مقابل اسلامگرایان هستیم که آخرین نمونه آن کودتای سفید علیه دولت نجم الدین اربکان در سال 1977 بود حزب اسلامگرای عدالت و توسعه که انشعابی از احزاب رفاه و فضیلت بود توانست در سال 2002 قدرت را در ترکیه به دست بگیرد . وضعیت نابسامان داخلی و اوضاع بد اقتصادی ترکیه همزمان با عملکرد مثبت اسلامگرایان حزب عدالت و توسعه در تصدی شهرداری ها باعث اعتماد مردم به این حزب گردیده و موفقیت آنان در انتخابات پارلمانی سال 2002 را به دنبال داشت . حزب عدالت و توسعه و نخست وزیر آن آقای اردوغان در مدت کوتاهی پس از به قدرت رسیدن توانست با سخت کوشی تمام و اجرای اصلاحات داخلی از قبیل پای بندی به سازو کارهای دموکراسی و اتخاذ رویکرد دموکراتیک با محوریت طرح گشایش کردی ، انجام اصلاحاتی به بهانه الحاق به اتحادیه اروپا در راستای تثبیت روند دموکراسی از قبیل کاهش نقش و دخالت نهادهایی مثل ارتش و نظامیان در ساختار سیاسی ترکیه ، رعایت حقوق بشر و حق شهروندی ، حذف اعدام از مجازات ها ، تاکید بر رعایت حقوق اقلیت های دینی و قومی ، رفع تبعیض های جنسیتی ، انجام رفراندوم اصلاحات قانون اساسی و ... ، همچنین اصلاحات اقتصادی مانند کاهش نرخ تورم از 68% به 7/7 در مدت سه سال،کاهش نرخ بیکاری تا 10% ، سیاست آزادسازی اقتصادی ، جلب سرمایه گذاری خارجی ، بهبود و رشد چشمگیر صنعت توریسم، افزایش درآمد سرانه، رشد تولید ناخالص داخلی،کمک به مناطق توسعه نیافته، ارتقاء سطح زندگی مردم و ... همرا با رویکرد جدید سیاست خارجی (نسبت به شرق ، جهان اسلام و کشورهای همسایه) ضمن افزایش محبوبیت این حزب موجبات رویکرد مجدد مردم و موفقیت دوباره آن در انتخابات پارلمانی سال های 2007 و 2011 و تداوم حضور در حکومت ترکیه را فراهم نماید . این پژوهش درصدد است ضمن بررسی اقدامات و اصلاحات صورت گرفته توسط حزب عدالت و توسعه در حوزره های سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی علل موفقیت و تداوم حضور آن در مسند قدرت ساسی ترکیه از سال 2002 تا 2011 را تبیین نماید .