دفاع ازجان ومال وسرزمین، درزمره ابتدائی ترین حقوق هرانسان وهرملّتی است، ودین مبین اسلام نیزتحت عنوان جهاد وقتال براین مطلب مهرتأیید زده است. متأسفانه درقرون اخیربرخی غرض ورزی های خاورشناسان وهمچنین فتاوای بدون دلیل برخی فقهاء ونیزافعال دوراز انسانیّت برخی منسوبین به اسلام، باعث شده است تا دشمنان، اسلام را دینی خشن ومسلمانان را انسانهائی خونریزو پیامبراسلام (ص) را به عنوان شخصی که مردم را به زور شمشیر واداربه پذیرش اسلام کرده است، معرفی نمایند. لکن ما با مراجعه به منابع اصیل اسلامی به وضوح تمام در می یابیم که تمام جنگ های پیامبر(ص)، درجهت دفاع ازاسلام ومسلمانان بوده است ودرهیچکدام از این جنگ ها پیامبراکرم (ص) بدون دلیل وبه صرف کافربودن آن ملّتها، دستورجهاد با ایشان را صادرنکرده است، بلکه تمامی این جنگ ها به سبب هائی مانند دفع هجوم دشمن،تأدیب خائنین وناقضان عهود، یاری طوائف هم پیمان و....صورت پذیرفته است واین مطلب با مراجعه به آیات نازل شده دررابطه با هرجنگ باوضوح تمام، آشکارمی باشد. همچنین ما وقتی بدون پیشینه ذهنی از کلام فقهاء، به آیات قرآن کریم مراجعه می نمائیم، به روشنی درمی یابیم که فتاوی اغلب فقهاء گذشته ،مبنی بر وجوب کفائی قتال با کفار به جهت مشرک بودن آنها،هیچ پشتوانه قرآنی نداشته وبلکه تمام آیات جهاد وقتال درقرآن کریم با توجه به سیاق ومعنای ظاهری آنها، دررابطه با جهاد دفاعی می باشند. نیزروایاتی که مورد استناد برخی قرارگرفته است، ازلحاظ سند ومتن مخدوش بوده وحتی در صورت صحّت آنها،به علّت مخالفت باقرآن کریم، این روایات ازحجیّت ساقط می باشند. درمورد اجماع نیز باید گفت که، برفرض قبول حصول چنین اجماعی از کلام فقهاء، این اجماع به سبب مدرکی بودن از حجیت ساقط است ودلیل مستقلی نیست. فلذا از نظر ما تقسیم جهاد به ابتدائی ودفاعی نادرست بوده وبنابرقول حقّ،جهاد دراسلام به دفاعی بالمعنی الاخص ودفاعی بالمعنی الاعم تقسیم می شود.