مقدمه : رینیت آلرژیک از جمله شایع ترین بیماری ها است که تقریبا در 20% مردم بروز می کند. علائم اصلی بیماری شامل عطسه، آبریزش بینی، انسداد بینی و خارش بینی یا حلق می باشند. به نظر می رسد ضد افسردگی های سه حلقه ای که دارای خاصیت بلوک گیرنده های هیستامینی می باشند، می توانند به عنوان درمانی موثر در درمان این بیماری مطرح شوند. مواد و روش ها : در این مطالعه 84 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک فصلی وراد مطالعه شده و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول بیماران 2 هفته سیترزین و در گروه دوم 2 هفته دوکسپین دریافت کردند. بعد از اتمام درمان بیماران از نظر میزان آبریزش بینی، خارش بینی، عطسه واحتقان بینی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج : در این مطالعه مشخص شد که score بالینی بیماران دو گروه بعد از دریافت 2 هفته درمان تفاوت معناداری با یکدیگر ندارد (261/0p =). تنها علامتی متاثر از نوع درمان در بین دو گروه اختلاف معناداری داشت میزان عطسه بعد از دو هفته بود (005/0p =). بحث و نتیجه گیری : به نظر می رسد تفاوت زیادی بین استفاده از آنتی هیستامین ها و ضد افسردگی های سه حلقه ای در درمان علائم ناشی از رینیت آلرژیک فصلی وجود ندارد. توصیه می شود در مطالعات آینده از داروهای ضد افسردگی با خاصیت قویتر بلوک کنندگی گیرنده های هیستامینی و بر روی جمعیت با حجم نمونه بیشتر انجام شوند. کلمات کلیدی : دوکسپین، سیترزین، رینیت آلرژیک

مقدمه : وزوز گوش بعنوان علامتی، برای طیف گسترده ای از بیماری های مربوط به سیستم شنوایی و حفظ تعادل شناخته می شود. وزوزگوش به معنای شنیدن صدا بدون وجود محرک خارجی می باشد. شیوع وزوزگوش از 30-3 درصد تخمین زده می شود. این پدیده در 25 درصد موارد شدیداً زندگی بیمار را تحت تأثیر قرار می دهد. کیفیت زندگی فرد شدیداً توسط اثرات سایکولوژیک وزوزگوش بر روی بیمار، متأثر شده و بطور غیر مستقیم خانواده وی نیز تحت تأثیر قرار می گیرد. روش کار : در این مطالعه توصیفی از بیماران مراجعه کننده با شکایت اصلی وزوزگوش به درمانگاه گوش و حلق و بینی مرکز آموزشی – درمانی بیمارستان امیرکبیر شهر اراک رضایت نامه آگاهانه گرفته شد. بعد از معاینات اتوسکوپی، یک تاریخچه کامل از بیمار اخذ گردید و سئوالاتی در مورد مشخصات فردی، مشخصات وزوزگوش، سابقه ی ابتلا به بیماریهای عفونی، سابقه ضربه و تصادف، سابقه بیمار از نظر بیماریهای ent، سابقه بیمار از نظر قرار گرفتن در معرض سر و صدا و انفجار از بیمار به عمل آمد و در پرسشنامه ای که به همین منظور تنظیم شده است ثبت گردید. سپس به منظور ارزیابی آستانه شنوایی، تستهای شنوایی رایج pta ، srt ، sds موجود در کلینیک شنوایی سنجی توسط پژوهشگر و با کمک همکاران کارشناس ارشد شنوایی سنجی انجام شد. نتایج : در توزیع فراوانی مقادیر طبیعی و غیر طبیعی srt گوش راست در بیماران مراجعه کننده با شکایت وزوزگوش تعداد 168 نفر (4/63 درصد) مقادیر طبیعی و تعداد 97 نفر (6/36 درصد) مقادیر غیر طبیعی داشتند.در توزیع فراوانی مقادیر طبعی و غیر طبیعی sds گوش راست در بیماران مراجعه کننده با شکایت وزوزگوش تعداد 231 نفر (2/87 درصد) طبیعی و تعداد 34 نفر (8/12 درصد) غیر طبیعی بودند. در توزیع فراوانی مقادیر طبیعی و غیرطبیعی آستانه شنوایی گوش راست (db) در آزمایش pta در بیماران مراجعه کننده با شکایت وزوزگوش تعداد 71 نفر (8/26 درصد) طبیعی و تعداد 194 نفر (2/73 درصد) غیر طبیعی بودند. در توزیع فراوانی مقادیر طبیعی و غیر طبیعی srt گوش چپ در بیماران مراجعه کننده با شکایت وزوزگوش تعداد 158 نفر (6/59 درصد) طبیعی و تعداد 107 نفر (4/40 درصد) غیر طبیعی بودند. در توزیع فراوانی مقادیر طبیعی و غیر طبیعی sds گوش چپ در بیماران مراجعه کننده با شکایت وزوزگوش تعداد 233 نفر (9/87 درصد) طبیعی و تعداد 32 نفر (1/12 درصد) غیر طبیعی بودند. در توزیع فراوانی مقادیر طبیعی و غیرطبیعی آستانه شنوایی گوش چپ (db) در آزمایش pta در بیماران مراجعه کننده با شکایت وزوزگوش تعداد 66 نفر (9/24 درصد) طبیعی و تعداد 199 نفر (1/75 درصد) غیر طبیعی بودند. نتیجه گیری : به نظر می رسد با انجام تستهای شنوایی سنجی در بیماران مراجعه کننده با وزوزگوش، در اکثر بیماران آستانه شنوایی کاهش یافته و تغییر یافته بوده است و انجام تستهای شنوایی سنجی کمک کننده در فرآیند درمان می باشد.

چکیده: زمینه و هدف: درمان قطعی هیپرتروفی لوزه ها در صورتی که اندیکاسیون داشته باشد، تونسیلکتومی است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر شیاف دیکلوفناک سدیم و شیاف استامینوفن و تجویز همزمان آنها در کنترل درد بعد از عمل جراحی تونسیلکتومی در کودکان می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه کار آزمایی بالینی 180 کودک 7 تا 14 ساله کاندید جراحی تونسیکلتومی وارد مطالعه گردیدند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. بلافاصله پس از عمل برای بیماران شیاف استامینوفن، دیکلوفناک و یا ترکیب هر دو تلقیح شد. سپس بیماران از نظر درد در ساعات اول، هفتم، سیزدهم و نوزدهم پس از عمل با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج: بین میانگین درد در تمام ساعات در بین گروهها اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0p<). از نظر بروز عوارضی همچون تهوع، استفراغ و تب نیز اختلاف معنی داری بین گروهها وجود داشت (05/0p<) اما گروهها از نظر خونریزی بعد از عمل اختلاف معنی داری نداشتند (05/0p>). نتیجه گیری: به طور خلاصه می توان گفت که دیکلوفناک رکتال در مقایسه با استامینوفن رکتال و نیز درمان ترکیبی هر دو، داروی موثر تری برای کاهش درد بعد از عمل تونسیلکتومی می باشد که باعث می شود نیاز به مخدر مصرفی این بیماران پس از عمل کاهش بیابد.