چکیده در علم ارتوپدی متدی به نام distraction osteogenesis وجود دارد که در آن طول استخوان با کمک دستگاهی به نام اکسترنال فیکساتور بلند می شود این شیوه در درمان ناهنجاری های مادرزادی و اکتسابی مانند پای پرانتزی (geno vara) جوش نخوردن استخوان ها ناشی از شکستگی ها و سرطان های استخوان کاربرد دارد. اکسترنال فیکساتورها موجب کنار هم نگه داری استخوان های شکسته می شود و با داشتن پیچی بر روی آن می توان فاصله ی دو استخوان شکسته از هم را تغییر داده و استخوان ها را نسبت به هم دور و نزدیک نمود، امروزه به دو شیوه طول استخوان ها را تغییر می دهند. شیوه رایج بلند کردن استخوان بصورت تدریجی و روزانه بین mm 1-7/0 است. در روش دوم بلند کردن به صورت حاد و حدود cm 2 انجام می شود. بدیهی است با افزایش طول استخوان عضلات و عروق و اعصاب نیز دچار تغییر می شوند که در این مطالعه به بررسی اثرات پاتوبیولوژی تغییرات طول استخوان بر عضلات می پردازیم. در مطالعه ما تعداد یازده خرگوش آزمایشگاهی انتخاب و به دو گروه پنج تایی تقسیم شدند برای هریک از نمونه ها پس از استئوتومی استخوان با استئوتوم در استخوان تیبیا سمت چپ اکسترنال فیکساتور جای گذاری شده و در 5 خرگوش اول به طور تدریجی و طی ده روز روزانه mm1 طول استخوان افزایش یافت و در 5 خرگوش دوم به طور ناگهانی طول استخوان cm1 افزایش یافت همچنین یک نمونه خرگوش نیز به صورت شاهد انتخاب شد. در مطالعه ی آسیب شناسی بافت عضلات با رنگ آمیزی h&e میزان تراکم هسته های سلول و میزان نکروز عضلات مورد بررسی قرار گرفت. همچنین نتیجه ی تحقیقات به وسیله ی آزمون آماری t student مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از تحقیقات نشان داد که میزان تراکم هسته در افزایش طول استخوان به شیوه ی ناگهانی به نسبت بیشتر از افزایش طول استخوان به شیوه تدریجی می باشد همچنین میزان نکروز در بافت عضلاتی که به شیوه ناگهانی طول استخوان آن افزایش یافته است کمتر می باشد. همچنین بررسی نمونه ها شش هفته پس از عمل نشان دهنده ی روند ترمیمی یکسان در دو شیوه ی تدریجی و ناگهانی می باشد. با توجه به نتایج به دست آمده در موارد خاص از هر دو شیوه عمل جراحی می توان استفاده کرد.