هدف از این پزوهش بررسی اثر بخشی امید درمانی گروهی بر کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی بیماران زن دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد بوده است. جامعه آماری این پژوهش را بیماران مبتلا به دیابت در یزد تشکیل می دهند که برای درمان یا پیگیری درمان دیابت، به مرکز تحقیقات دیابت استان یزد، در سال 1390 مراجعه نمودهاند. از 24 نفر از این افراد برای شرکت در این برنامه درمانی دعوت به عمل آمد که در نهایت 20 نفر از آنها به طور تصادفی در دو گروه آزمایش وکنترل قرار داده شدند و گروه آزمایش در 8 جلسه گروهی امید درمانی شرکت نمودند. به منظور اندازه گیری سازه های مورد نظر مقیاس افسردگی بک، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و پرسشنامه امید اسنایدر در مراحل پیش آزمون، پسآزمون وپیگیری مورد استفاده قرار گرفت. فرض پژوهش بر آن بود که امید درمانی می تواند افسردگی را کاهش وکیفیت زندگی و مولفه های آن را افزایش دهد. سپس داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج حاکی از آن بود که این برنامه درمانی منجر به کاهش افسردگی (0/001>p)و افزایش امید(p<0/003)و افزایش کیفیت زندگی(p<0/003) شده و این آثار تا یک ماه پس از اجرای درمان تداوم داشته است. به طور کلی نتایج حاکی از آن است که این درمان می تواند به عنوان یک درمان موثر برای کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی بیماران زن دیابتی مورد استفاده قرار گیرد. .