فعالیتهای که بشر امروزی برای دستیابی به رفاه و توسعه اقتصادی و اجتماعی انجام داده است محیط زیست را تخریب کرده و چنان تغییراتی در آب و هوای زمین بوجود آورده که قابلیت سکونت کره خاکی و سلامت و حیات انسان را با خطرات جدی مواجه کرده است از این رو نگرش نوینی در جهان مبنی بر لزوم بازگشت انسان به همزیستی مسالمت آمیز با ببعت مطر شده است . در این میان اسلام به عنوان آخرین دین الهی جهانشمول و زمانشمول حامل مکتب زیست محیطی جامعی است که با اصول اعتقادی متعدد و اصول علمی متنوع خویش بیانگر معیارهای درست اندیشیدن و درست عمل کردن در عرصه مسایل محیط زیست می باشد . لذا در این پژوهش به دنبال آن بوده ایم که بحث حفظ ، حرمت و ممنوعیت تخریب و آلودگی محیط زیست و مسئولیت های مدنی و کیفری ناشی از تعدی به محیط زیست را با رویکردی به فقه و حقوق موضوعه ایران بررسی نماییم . در فقه با توجه به آیات و روایات فراوانی مبنی بر حفظ محیط زیست و ممنوعیت تخریب آن به صورت صریح و غیر صریح همچون آیه 14 سوره روم ، 14 سوره هود ، 14 سوره اعراف و برخی قواعد فقهی چون قاعده لاضرر ، قاعده اتلاف ، اصل ضمان پرداخته و در حقوق ایران قوانینی مبنی بر قانون کیفری محیط 4111 ، قانون حفاظت و بهسازی /41/ زیست قانون شکار مصوب 1 4111 و ... مسئولیت های ناشی از /1/ محیط زیست مورخ 12 تعدی به محیط زیست و ممنوعیت تخریب آن را تا حد توان بیان نموده ایم .