جامعه ایرانی با مسائل مختلفی روبرو است، که ازجمله آن ها، کودکانی هستند که در گوشه و کنار کلان شهرها، شهرها و روستاها کار می کنند، گسترش فضاهای شهری، مهاجرت، بحران های اقتصادی در جهت رشد این پدیده تأثیر گذار بوده است.از آنجا که در جهان بیش از 250میلیون کودک مشغول به کار وجود دارد، لذا سازمان های بین المللی با تمرکز بر حمایت از کودکان و کودکان کارگر، آغاز به تدوین برنامه ها و تعریف پروژه هایی در جهت حمایت و مبارزه با این امر بر آمدند و آنچه مهم به نظر میر سد، این است که حل ریشه ای این پدیده بدون همکاری مستقیم دولت ها امکان پذیر نمی نماید، دولت است که می تواند در سیاست گذاری ها و برنامه های استراتژیک خود، لغو کارکودک را به صورت هدف قرار دهد و در این امر می توان از سازمان های غیردولتی و فعالین اجتماعی همکاری های مشترک تعریف کند که این هدف، بیشتر در سایه داشتن الگویا الگوهای متناسب با وضعیت جامعه مورد نظر امکان پذیر است، این پژوهش، با تمرکز بر سیاست گذاری های دولت و تطبیق آن با الگوهای سیاست گذاری های جهانی در این زمینه تلاش می کند تا به راه حل های ممکن در جهت کاهش کار کودک و با تمرکز بر کشور ایران برسد.