صنعتی شدن، زیر بنای تحریکات توسعه ای در هر کشور و مهم ترین عامل در تحول ساختاری اقتصاد و نیل به اقتصاد بدون اتکاء به درآمدهای نفتی است. دسترسی به یک تکنولوژی جدید و پیشرفته به دنبال پیشرفت ها و تحولات صنعتی موجبات کاهش مصرف انرژی و در نتیجه افزایش کارایی آن را فراهم خواهد کرد. در این تحقیق رابطه بین صنعتی شدن و کارایی انرژی بخش صنعت در ایران در دوره زمانی 1356- 1387 مورد بررسی قرار گرفته شده است. برای این منظور از الگوی خود بازگشت با وقفه های توزیعی (ardl) و الگوی تصحیح خطا (ecm) استفاده شده است. نتایج برآورد الگوی پویای بلند مدت، وجود یک رابطه تعادلی بلند مدت بین متغیرهای مدل را نشان می دهد. بر اساس الگوی بلند مدت، صنعتی شدن تأثیر منفی و معنی دار بر کارایی انرژی دارد. همچنین نسبت موجودی سرمایه و نیروی کار به ازای هر واحد انرژی تأثیر مثبت و معنی دار بر کارایی انرژی دارند. اما قیمت واقعی انرژی نتوانسته تأثیر معنی داری بر کارایی انرژی بگذارد. در الگوی کوتاه مدت، ضریب جمله تصحیح خطا در تابع کوتاه مدت نشان از سرعت بالای تعدیل عدم تعادل کوتاه مدت به تعادل بلند مدت دارد. نتایج آزمون علیت به روش هشیائو نشان دهنده این است که یک رابطه علٌی یک سویه از سمت صنعتی شدن به کارایی انرژی وجود دارد. بنابراین رهیافت های بهبود کارایی، در سایه برنامه ریزی و اتخاذ سیاست های مناسب در جهت اجرای صحیح استراتژی های توسعه صنعتی تجلی خواهد یافت.