مقدمه: به نظر می رسد که انگیزش پیشرفت و خود پنداره مثبت دو عامل مهم، در پیشرفت تحصیلی به شمار می آیند. به همین دلیل پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین انگیزش پیشرفت و خود پنداره با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان در درس زبان انگلیسی انجام گرفته است. روش: در این طرح توصیفی تعداد 200 نفر(130 پسر، 70 دختر)از دانش آموزان هنرستانهای شهرستان گرگان در بهار 91به روش تصادفی خوشه ای شرکت نمودند. کلیه شرکت کنندگان با رعایت اصول روان سنجی، پرسشنامه های انگیزش پیشرفت(ساخته شده در ایران) و مقیاس خود پنداره تنسی را تکمیل نمودند. برای تحلیل داده های پژوهش، از شاخص ها و روش های آماری شامل میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی پیرسون، و تحلیل رگرسیون چند متغیری و آزمون t مستقل استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین انگیزش پیشرفت و خود پنداره با پیشرفت تحصیلی رابطه ی معنی داری وجود دارد (01/0p<).از بین این دو متغیر انگیزش پیشرفت توانسته است 43% از واریانس پیشرفت تحصیلی را پیش بینی نماید. همچنین یافته ها نشان داد بین میزان انگیزش پیشرفت در دختران و پسران تفاوت معنی دار وجود بوده و این میزان در پسران بیشتر از دختران بوده است. نتایج تحلیل z فیشر نشان داد که رابطه ی خود پنداره با پیشرفت تحصیلی زبان در دانش آموزان دختر و پسر متفاوت است. به عبارتی همبستگی خود پنداره با پیشرفت تحصیلی زبان در دختران بیشتر از پسران است.(05/0p<). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که بین انگیزش پیشرفت، خود پنداره و پیشرفت تحصیلی رابطه وجود دارد. لذا آموزش و کمک در ارتقاء مهارت های انگیزش تحصیلی و خود پنداره در جهت ارتقاء پیشرفت تحصیلی، به دست اندر کاران تعلیم و تربیت پیشنهاد می گردد.