صحبت کردن مهارتی مهم است که زبان آموزان نیاز دارند برای ایجاد ارتباطی موثر برآن مسلط باشند. تحقیقات نشان داده است که توانایی صحبت کردن تحت تاثیربعضی ویژگی های فردی می باشد. در همین راستا، این تحقیق به دنبال این بود که تاثیر پنج عامل شخصیت و نگرش زبان آموزان به یادگیری زبان بر روی توانایی صحبت کردن انان که بوسیله ازمون آیلتس سنجیده می شود را بررسی کند. درمجموع 166 زبان اموزکه به یادگیری زبان انگلیسی به عنوان زبان بیگانه در موسسات اموزش زبان در مشهد مشغول بودند، به عنوان آزمودنی های این تحقیق در نظر گرفته شدند. پرسشنامه پنج عاملی که حاوی 44 سوال بود به عنوان مقیاسی برای ابعاد شخصیت زبان آموزان، مجموعه ی آزمون انگیزش نگرش به عنوان مقیاسی برای اندازه گیری نگرش زبان آموزان به زبان انگلیسی و نمرات بخش مصاحبه ی آزمون آیلتس برای اندازه گیری توانایی صحبت کردن آن ها به زبان انگلیسی مورد استفاده قرار گرفت. برای روشن کردن ارتباط میان متغیرها، مدل سازی معادله ساختاری برای بررسی برازش مدل به کار گرفته شد. داده ها از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. برازش هر دو پرسشنامه از طریق تجزیه و تحلیل عاملی تاییدی مورد محاسبه قرار گرفت. مدل سازی معادله ساختاری نشان داد که متغیر روان نژندی، سازگاری و وظیفه شناسی نمی توانند پیش بینی کننده های خوبی برای توانایی صحبت کردن به زبان انگلیسی باشند با این حال دو متغیر برون گرایی و گشودگی رابطه ی معناداری را با توانایی صحبت کردن نشان دادند. با در نظر گرفتن یافته های این مطالعه در ذهن، انتظارات معلمان در ارتباط با قضاوت درباره ی مهارت صحبت کردن زبان آموزان خودباید عادلانه و مرتبط با ابعاد شخصیت و نگرش آن ها باشد. و همچنین محیطی بدون استرس و نگرانی را برای آن ها فراهم اورند تا بتوانند به راحتی صحبت کنند.