چکیده: با توجه به تأثیرات متقابل بی سازمانی اجتماعی با مسائل گوناگون جامعه بخصوص آسیب های اجتماعی و تأثیر آن بر زندگی کنشگران اجتماعی، هدف تحقیق حاضر، مطالعه و شناسایی رابطه بین بی سازمانی اجتماعی و حضور شهروندان در فضای عمومی است. برای این منظور ابتدا اجتماع و بی سازمانی اجتماعی تعریف و ابعاد مختلف آنها مشخص گردید سپس با تعریف فضای عمومی و نحوه نظارت برآن، رابطه بین بی سازمانی اجتماعی و حضور افراد در فضای عمومی مورد مطالعه قرار گرفت و سعی گردید مکانیسم های که در این رابطه دخیل هستند، مشخص شوند. این پژوهش با استفاده از تحلیل ثانوی? داده های مربوط به پیمایش های پیشین که از 10 خوشه محله شهر تهران، پنج هزار پاسخگو را در قالب پانصد بلوک انتخاب کرده بودند، صورت پذیرفت. برای تحلیل داده-های مربوط به بلوکها (به عنوان واحد تحلیل این مطالعه)، از آزمون های آماری t و f، ضرایب همبستگی پیرسون، رگرسیون چند متغیره ، تحلیل مسیر و تحلیل خوشه ای استفاده شده است. یافته ها نشان می دهند که بین بی سازمانی اجتماعی و حضور در فضای عمومی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر هر چقدر میزان بی سازمانی اجتماعی در محله افزایش یابد از میزان حضور و تعامل با فضای عمومی کاسته می-شود. همچنین یافته های تحقیق تفاوت معناداری را در بین مناطق 22گانه تهران از نظر میزان ابعاد بی سازمانی اجتاعی نشان می دهد. به طوری که مناطق 1، 22 و 3 در اکثر شاخصها وضعیت مطلوبتر و مناطق 7، 8 و 16 وضعیت نامطلوبی را دارند.