سیستم ترمز ضد قفل و سیستم تعلیق از جمله مهم ترین اجزای ایمنی خودروها هستند که نقش مهمی در تأمین آسایش سرنشینان و تضمین پایداری خودرو دارند. از این رو طراحی کنترل کننده های مناسب برای این اجزا به مسئله مهمی در صنایع خودروسازی تبدیل شده است، از آن جایی که این دو سیستم دارای ساختاری غیرخطی همراه با عدم قطعیت هستند، کنترل کننده های کلاسیک قادر به کنترل آن ها تحت شرایط مختلف و در حضور عدم قطعیت نیستند. کنترل کننده های فازی ازجمله کنترل کننده هایی هستند که به دلیل مقاوم بودن و عدم نیاز به مدل دقیق سیستم، در این حوزه کاربرد فراوانی پیدا کرده اند. در بین این کنترل کننده ها، کنترل کننده های فازی نوع اول توانایی محدودی در مدل سازی عدم قطعیت و کمینه کردن اثر آن ها دارند، در حالی که کنترل کننده های فازی نوع دوم قادر به مدیریت انواع عدم قطعیت در حوزه وسیع تری می باشند. در این پایان نامه، طراحی کنترل کننده های فازی نوع اول و دوم برای دو سیستم ترمز ضد قفل و سیستم تعلیق خودرو مد نظر است که توابع عضویت آن ها با روش بهینه سازی اتوماتای یادگیری تقویتی گسسته، بهینه می شوند. بهبود عملکرد کنترل کننده های فازی نوع دوم در حضور عدم قطعیت، نشان دهنده کارایی بیشتر این کنترل کننده ها در مقایسه با کنترل کننده های فازی نوع اول و کنترل کننده های کلاسیک همانند pid می باشد.