پیش بینی ورشکستگی شرکت ها همواره یکی از موضوعات مورد توجه محققان و بنگاه های اقتصادی به ویژه بانک ها و سایر نهادهای مالی بوده است. مالکان، مدیران، سرمایه گذاران، اعتباردهندگان، حسابرسان و همچنین موسسات دولتی علاقه مند به ارزیابی وضیعت مالی شرکت ها می باشند زیرا در صورت ورشکستگی هزینه های زیادی به آن ها تحمیل خواهد شد. پیش بینی به موقع می تواند تصمیم گیرندگان را در یافتن راه حل و پیش گیری از درماندگی مالی یاری نماید. در سال های اخیر با توجه به تشدید بحران های مالی در ابعاد کلان و خرد اقتصادی نیاز به استفاده از ابزارها و مدل های پیش بینی کننده ورشکستگی برای ارزیابی توان مالی شرکت ها توسط گروه های ذینفع آشکارتر می باشد. هدف از این پژوهش بررسی توانایی مدل های پیش بینی ورشکستگی در جهت پیش بینی ورشکستگی شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و در نهایت اولویت بندی مدل های فوق با توجه به میانگین درصد اطمینان و خطای کل نمونه،و همچنین بررسی آزمون های نیکویی برازش در یک تا سه سال قبل از ورشکستگی)عدم ورشکستگی) متناسب با شرایط محیطی و اقتصادی بورس اوراق بهادار تهران می باشد. مدل های مورد توجه در این تحقیق مدل های زیمسکی ، اوهلسون ،شاموی و ترکیبی می باشد که به ترتیب هر یک از مدل های فوق برای یک، دو و سه سال قبل از وقوع ورشکستگی موردآزمون قرار گرفتند. نتایج تحقیق برای دوره چهار ساله 1385 الی 1388 و آزمون تعداد 64 شرکت ور شکسته و184 شرکت غیر ورشکسته به این صورت می باشد: میانگین درصد اطمینان کل نمونه برای مدل های زیمسکی ، اوهلسون ،شاموی و ترکیبی به ترتیب 98%،94%،95%،93% و درصد میانگین خطای کل نمونه به ترتیب 2%،6%،5%،7% می باشد