برخی از نقوش به کار گرفته شده در فضای معماری قدیم ایران، از جمله در بناهای مذهبی، قابلیت استفاده مجدد در هنرهای جدیدی همچون گرافیک را دارا هستند. تحقیق حاضر، به منظور شناخت دقیق و تخصصی بعضی از این نقوش، به سراغ کاشیکاری های آستان حضرت سید علاءالدین حسین(ع) در شیراز رفته و بررسی تحلیلی نقش های آن ها را به منظور دست یابی به نقوش جدید در هنر گرافیک، مورد توجه قرار داده است. هدف از این کار شناخت پتانسیل موجود در نقوش قدیمی ایران برای استفاده مجدد در هنر گرافیک است. با بررسی این نقوش، دو گروه مهم از آن ها مورد شناسایی قرار گرفت. نقوش هندسی و نقوش گیاهی مهم ترین نقش های غیر نوشتاری در آستانه سید علاءالدین حسین (ع) بودند که پس از دسته بندی، به طور جداگانه مورد تحلیل گرافیکی قرار گرفتند. از یافته های مهم این تحقیق که به شیوه توصیفی و تحلیلی انجام شده، دستیابی به دسته بندی کلیه نقوش غیر نوشتاری آستانه علاءالدین حسین (ع) و معرفی تعداد زیادی طرح جدید گرافیکی بعنوان نقوش برگرفته از نقش های اصیل ایرانی در فضای آستانه بوده است. به این ترتیب تعداد زیادی نقش گرافیکی، آرم و نشانه که همگی ریشه در فرهنگ اصیل ایرانی دارند ساخته شده و ارائه گردیده اند.