در این پایان نامه، چهار راه کار برای آسیب یابی خرپاها و قاب های مستوی و فضایی پیشنهاد می شود. فن های نویسنده دو مرحله دارند. در گام نخست، با به کارگیری شیوه ای نوین عضوهای درست شناسایی می گردند. سپس، ویژگی های مقطع عضوها حساب می شوند. تابع هدف از کمینه سازی تفاوت میان پاسخ های اندازه گیری شده ی سازه ی آسیب دیده و پاسخ های تحلیلی ایستای سازه ها شکل می گیرد. برای برآورد خسارت این سازه ها، به حل مساله ی برنامه ریزی ناخطی قیددار پرداخته خواهد شد. فن کمینه ی مربع ها برای بهینه سازی به کار می رود. برای برپایی تابع هدف مساله، ماتریس سختی سازه در هر چرخه ی فرآیند بهینه یابی برآورد و وارون می گردد. تفاوت شیوه های نویسنده، در چگونگی وارون سازی ماتریس سختی سازه ی آسیب دیده می باشد. یکی از روش های پیشنهادی از برابری شرمن- موریسون- وودبری بهره می جوید و بسیار کاراست. خاطرنشان می سازد، این رابطه را پیش از این در آسیب یابی سازه ها به کار نبرده اند. در رابطه سازی پیشنهادی، نیاز به جداسازی ویژگی های مقطع عضوهای سازه از ماتریس سختی می باشد. از این رو، راه کاری نوین برای تجزیه ی ماتریس سختی عضو ارائه می گردد. افزون بر این ها، شیوه ای برای شناسایی طبقه هایی از قاب های دوگانه که بادبندهای آن ها خراب شده اند، پیشنهاد می شود. برای این کار از برنامه ریزی خطی دودویی بهره جویی می شود.