تحقیق حاضر به بررسی کیفیت پیاده راه تربیت با رویکرد توسعه گردشگری در بافت قدیم تبریز می پردازد. اهمیت این موضوع بیشتر از آن روست که امروزه کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهمترین سنجه های توسعه یافتگی و قابلیت زندگی در شهرها بدل گردیده است. در این میان پیاده راه ها به ویژگیهای خود در ایجاد تعاملات اجتماعی در عصر ارتباطات مجازی و تحریک اقتصادی نواحی پیرامونی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملکردی که دامنه گسترده ای از فعالیتها را در بر می گیرند، از نقش اساسی بر خوردار می باشند. پیاده راه تربیت یکی از فضاهای عمومی در مراکز کهن شهری ایران است که استقرار آن در بافت مرکزی تبریز نه تنها موجب انطباق آن با سیاستهای پیاده گستری شده، بلکه به عنوان «راهبر» برای گردشگر، عناصر با ارزش بافت قدیم را به هم پیوند داده و به عنوان تجلیگاه حیات مدنی توانسته به عنوان «مقصد» گردشگری نیز مطرح گردد. بر این اساس، این تحقیق بر آن است با بررسی کیفیت پیاده راه تربیت تبریز از یکسو زمینه لازم برای ارتقا کیفیت این معبر و از سوی دیگر زمینه استفاده مثبت تجارب بعدی پیاده راه ها را فراهم آورد. این تحقیق از نوع پیمایشی بوده و روش نمونه گیری آن اتفاقی تصادفی بوده است. 160 نفر از مراجعه کنندگان حجم نمونه را تشکیل می داده اند و ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود. تحلیل اطلاعات موجود نشان داد که بر اساس نتایج آزمون t تک نمونه ای، در سطح 05/0= ? به غیر از کفسازی، تفاوت میانگین امتیازات مربوط به متغیرهای نما و منظر، مبلمان و دسترسی معنی دار می باشد. به بیان دیگر یافته های تحقیق حاکی از آن است که کیفیت محور پیاده تربیت از دید مراجعین در رابطه با کفسازی با 6/45 و 4/44 درصد به ترتیب متوسط و ضعیف ولی در زمینه نما و منظر(9/61 درصد)، مبلمان(8/58 درصد) و دسترسی(9/66 درصد) متوسط ارزیابی شده است. بنابراین بایستی کیفیت کفسازی محور مورد بازبینی قرار گیرد. ارزیابی نهایی از کیفیت پیاده راه تربیت بر اساس معیارهای چهارگانه نشان می دهد که اکثریت مراجعین(6/70 درصد) کیفیت محور یاد شده را متوسط ارزیابی نموده اند.