در مرحله اول سر نانوتیوب ها را با روش های اکسیداسیون و پایه اسید باز کردیم. در روش اکسیداسیون چند نمونه نانوتیوب کربنی در دماهای مختلف برای مدت زمان های مختلف حرارت داده شدند. شرایط دمایی و زمانی بهینه برای این روش، حرارت دادن نانوتیوب ها در دمای780 °c به مدت 15 min ثبت شد. در روش پایه اسید، نانوتیوب ها حدود 12 ساعت در اسید نیتریک جوشان رفلاکسه شدند. با مقایسه نتایج حاصل از این دو روش مشخص شد که روش پایه اسید روش مطلوب تری نسبت به اکسیداسیون می باشد. در روش پایه اسید، درصد نانوتیوب های باز شده حدود 40% بیشتر از این مقدار در روش اکسیداسیون گزارش شد. در گام بعدی، چندین روش را برای ذخیره سازی عامل خودترمیم (دی سیکلوپنتادین) در نانوتیوب ها آزمایش کرده و با مقایسه نتایج حاصل بهترین روش را برای این امر مهم معرفی کردیم: ذخیره سازی به کمک دی اکسیدکربن فوق بحرانی. در این روش نانوتیوب های باز شده در مایع خودترمیم رفلاکسه شده و به مدت دو ساعت در جریان دی اکیسد کربن فوق بحرانی با فشار 11 mp و دمای50 °c قرار داده شدند. با این روش، دی سیکلوپنتادین بطور موفقیت آمیز در نانوتیوب های کربن ذخیره شد.