خشونت را شاید بتوان از تخستین تجربه های انسان در رویارویی با امور واقعی جهان دانست که با طلوع تاریخ بشر آغاز گشته است و در جهان امروز مفهومی رایج و آشناست. سال های بین کودتای 1332 تا انقلاب 1357 یکی از پیچ های تاریخی دشوار برای کشور ایران محسوب می شود، ادبیات این برهه آینه تمام نمایی از وقایعی است که شاعران خود را با آن در چالش می دیدند و در این میان فروغ فرخزاد از زمره شاعرانی است که در اشعارش چهره واقعیت زمانه را به خوبی تصویر کرده است. خشونت به معنای یک مفهوم سیاسی، در ادبیات به طور عام، و در اشعار بسیاری از شاعران به ط.ر خاص، به شکل یک .اقعیت اجتناب ناپذیر به گونه ای منعکس شده و آثارشان را فرا گرفته که نیازمند تحقیقی گسترده است. موضوع این پژوهش،بررسی چگونگی پرداختن فروغ فرخزاد به خشونت در اشعارش می باشد و نشان میدهد که شاعر در اشعار خویش خشونتی گسترده در جامعه ای بیمار و از لحاظ احساسی ذاتا بی معناو ایزوله را بیان کرده است.این پژوهش با هدف توجه به اشعار فروغ و مضامین خشونت در چارچوب گفتمان رمانتیسم (در سه دفتر اول)و گفتمان سمبولیسم اجتماعی (در دوفتر آخر)با تاکید بر رمانتیسیسم حاکم بر جامعه انجام گرفته است.همچنین قابل ذکر است پژوهش در چارچوب اندیشه سیاسی به انجام رسیده است و به همین منظور، از میان روش های موجود در مطالعات مربوط با اندیشه سیاسی، گفتمان نورمن فرکلاف دارایس قابلیت هایی تشخیص داده شده است که می تواند پاسخگوی پژوهشی در حوزه میان رشتهخ ای ادبیات و سیاست باشد.و سرانجام نتیجه پژوهش مبتنی بر آن است که رمانتیسم و سمبولیسنم اجتماعی گفتمان هایی هستند که در ادبیات متاثر از شرایط اجتماعی و سیاسی خاصی در یک بازه زمانی (رمانتیسیسم) تولید و تفسیر شده اند و احساس گرایی و تعهد اجتماعی شاعر او را به سمت و سوی این دو گفتمان ادبی کشانده و او توانسته خشونت مستتر در جامعه را در اشعارش به نمایش بگذارد.