بتن آسفالتی یکی از پرکاربرد ترین مصالحی است که هر ساله حجم زیادی از آن در کشور تولید و به مصرف می رسد. یکی از مشکلاتی که در کشور مطرح است عمر مفید کم آسفالت های استفاده شده می باشد که یکی از عوامل موثر در کیفیت آسفالت دقت در توزین اجزای آن در حین ساخت در کارخانه آسفالت می باشد. در این پایان نامه به بررسی تأثیر تغییرات در مقدار هر کدام از سنگدانه های درشت، متوسط، ریز و فیلر بر خصوصیات مکانیکی آسفالت پرداخته شده است. با تغییر هرکدام از مقادیر فوق مشخصات استقامت مارشال، روانی، درصد فضای خالی، فصای خالی پرشده با قیر، فضای خالی مصالح سنگی، دوام رطوبتی و مدول دینامیکی مورد ارزیابی قرار گرفته اند. بعد از بدست آوردن درصد قیر بهینه برای مصالح سنگی قرار گرفته در وسط حدود آیین نامه، بررسی مشخصات فنی و مکانیکی آسفالت با ثابت نگهداشتن درصد قیر و تغییر در دانه بندی مصالح سنگی انجام شد. تغییرات در دانه بندی مصالح سنگی بدین صورت انجام گرفته که درصد هرکدام از مصالح سنگی درشت، متوسط، ریز و فیلر در سه مرحله افزایش داده شده و آزمایش ها روی آن انجام گرفته است. با انجام آزمایش ها مشخص گردید که با افزایش درشت دانه، مقاومت مارشال ابتدا افزایش و سپس کاهش پیدا کرده است، روانی بعد از افزایش اندکی ثابت مانده و درصد فضای خالی نیز دچار کاهش شده است، دوام رطوبتی ابتدا کاهش و سپس افزایش پیدا کرده است. با افزایش دانه متوسط، مقاومت کاهش پیدا کرده، روانی بعد از افزایش اندکی ثابت مانده، درصد فضای خالی افزایش پیدا کرده و تغییر چندانی در دوام رطوبتی دیده نشد. با افزایش ریزدانه با کاهش اندکی در مقاومت و افزایش کمی در روانی مواجه شده، درصد فضای خالی ابتدا افزایش و سپس کاهش پیدا کرده است. با افزایش فیلر تغییر چندانی در مقاومت و روانی دیده نشده و درصد فضای خالی کاهش یافته است. افزایش ریز دانه و فیلر بیشترین تاثیر منفی و کاهش را بر روی دوام رطوبتی داشتند.