در این پژوهش تاثیر محلول پاشی آهن و روی بصورت توام و جداگانه بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت در شرایط تنش خشکی در همدان، مطالعه شد. آزمایش مزرعه ای به صورت اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا اجرا شد. دور آبیاری در چهار سطح (i1: آبیاری پس از 60 میلیمتر تبخیر از تشتک تبخیر ، i2: آبیاری پس از 90 میلیمتر تبخیر از تشتک تبخیر، i3: آبیاری پس از 120 میلیمتر تبخیر از تشتک تبخیر و i4: آبیاری پس از 150 میلیمتر تبخیر از تشتک تبخیر ) در پلات اصلی و محلول پاشی با آهن (f1)، روی (f2) و مخلوط آهن و روی (f3) در پلات فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که اکثر صفات مورد بررسی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفتند. مقایسه میانگین دور آبیاری نشان داد با افزایش فواصل آبیاری کارآیی مصرف آب کاهش یافت. به طوری که بیشترین و کمترین کارآیی مصرف آب به ترتیب از تیمارهای i2f3 و i4f2 به دست آمد. تیمار i2f3 کارآیی مصرف آب را نسبت به تیمار و i4f2، 50 درصد افزایش داد. با افزایش فواصل آبیاری عملکرد دانه کاهش یافت. بیشترین میزان عملکرد دانه (3/8958 کیلوگرم در هکتار) از تیمار i1f3 به دست آمد و کمترین این صفت که معادل 6/3106 کیلوگرم در هکتار به تیمار i4f1 تعلق گرفت. تیمار i4f1 نسبت به تیمار i1f3، عملکرد دانه ذرت را 3/65 درصد کاهش داد. همچنین تیمار i1f3 بیشترین عملکرد بیولوژیک و تیمار i4f1 کمترین عملکرد بیولوژِیک را به خود اختصاص داد. بیشترین مقدار صفات مورد بررسی به محلول پاشی با مخلوط آهن و روی تعلق گرفت. بنابراین،به نظر می رسد محلول پاشی این دو عنصر، با افزایش غلظت اسمولیت هایی از جمله قندهای محلول، کلروفیل و پرولین در نتیجه کمک به حفظ فشار اسمزی در سلول ها، در تحمل تنش خشکی به گیاه کمک می کند.