پژوهش حاضر با هدف بررسی و تعیین نیازهای آموزشی اساتید گروه معارف دانشگاههای سطح استان تهران شامل صلاحیت های دانشی، نگرشی و مهارتی صورت گرفته است. این پژوهش از جهت هدف از نوع کاربردی و از جهت ماهیت و کنترل متغیر از نوع توصیفی و از جهت نوع توصیف در دسته پیمایشی یا زمینه یابی قرار می گیرد. روش جمع آوری داده ها، تلفیقی از روش اسنادی و میدانی بوده و نمونه گیری نیز به روش تصادفی، از بین اساتید در دسترس انجام گرفته است. برای بررسی و تجزیه و تحلیل داده ها نیز از روش های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که با توجه به میانگین تجربی نظرات، اساتید معارف در 18عنوان ارتقاء دانش را برای خود ضروری دانسته اند که این عناوین به ترتیب شامل شبهات و مسائل روز ، محصولات تولید شده در رابطه با موضوع درسی، جریان شناسی فکری و سیاسی ایران و جهان، انسان شناسی و روانشناسی جوانان، روش ها و فنون مشاوره، مراکز و موسسات تخصصی در رابطه با موضوع درسی، جامعیت نسبی در معارف اسلامی، ارتباط درس تخصصی مورد تدریس و سایر علوم، سیاست های فرهنگی و آموزشی معارف اسلامی، سوادرایانه ای، موضوع درسی مورد تدریس، روانشناسی یادگیری، تجهیزات آموزشی و کمک آموزشی، فلسفه تعلیم و تربیت، روش تدریس تخصصی، چگونگی ارتباط موثر، انواع روش های تدریس و سازماندهی محتوا می باشد. همچنین اساتید معارف 24 مهارت را برای خود ضروری دانسته اند که به ترتیب عبارت است از توسعه تقوا، مهارت های توانایی برپایی و مدیریت وبلاگ، استفاده از برنامه excell ، بیان مثال های کاربردی ، توانایی جاذبه و نفوذ کلام، استفاده از برنامه پاورپوینت، توسعه ایمان و اعتقاد، مهارت ترجمه قرآن و نهج البلاغه، استفاده از برنامه word، ایجاد کار گروهی، استفاده از ویدئو پروژکشن، ارائه چارچوب کلی درس در آغاز تدریس، روش تحقیق در منابع دینی ، تایپ ، استفاده از آمارتوصیفی و استنباطی، خلاصه نویسی و جمع بندی مناسب، تهیه و تنظیم کاربردی محتوا، توانایی مشارکت دادن فراگیران در آموزش ، مهارت های ارتباط موثر، توانایی جستجو و تحقیق از اینترنت، مطالعه موثر، قدرت تحلیل کتب درسی و مهارت ارائه کامل مطالب ارائه شده. لذا به دست اندرکاران گروه معارف پیشنهاد می شود، جهت ارتقاء کارآیی اساتید گروه معارف دوره های آموزشی با سرفصل های فوق الذکر و با هدف توسعه دانش و مهارت برای اساتید گروه معارف تدار ک ببینند. همچنین با توجه به یافته های پژوهش، اساتید نمونه تحقیق از کلیه نگرش های علاقه به تدریس،علاقه به موضوع، نگرش سیستمی، نگاه پدرانه به دانشجو و علاقه به دانشگاه و دانشجو در حد بالاتر از متوسط برخوردار بوده و نیاز به برنامه ریزی در جهت ارتقاء نگرش ها وجود ندارد.