چکیده هدف از پژوهش حاضر , بررسی تأثیر آموزش مهارتهای ارتباطی به مدیران و معاونان مدارس در افزایش رضایت شغلی آنان و ارائه پیشنهادها به مسئولین آموزش و پرورش می باشد . جامعه آماری در این پژوهش , کلیه مدیران و معاونان مدارس متوسطه شهر تهران می باشد ,که تعداد آنان 2864 نفر زن و مرد بوده و در دبیرستانها و هنرستانها مشغول فعالیت هستند. برای انجام پژوهش ،با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای80 مدیر و معاون زن و مرد بعنوان گروه نمونه انتخاب شدند . با توجه به موضوع و اهداف ، پژوهش از نوع تجربی و روش آزمایشی است و از پرسشنامه رضایت شغلی مرتضوی (1371) با پایایی %76 برای جمع آوری داده ها و اطلاعات استفاده شده است . فرضیه این پژوهش عبارت است از : مدیران و معاونانی که آموزش مهارتهای ارتباطی دریافت کرده اند ، در مقایسه با گروه کنترل رضایت شغلی بیشتری دارند . با توجه به نرمال بودن جامعه آماری که با استفاده از آزمون k-s حاصل شد ، برای مقایسه میانگین های دو گروه کنترل و آزمایش از آزمون t مستقل استفاده گردیده است . طبق نتایج بدست آمده از فرضیه مشخص شد بطور کلی مدیران و معاونانی که آموزشهای مهارتهای ارتباطی دریافت نموده اند , در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری رضایت شغلی بیشتری داشته اند . و این بدین معناست که آموزش مهارتهای ارتباطی به عوامل آموزشی و اداری مدرسه تأثیر بسزایی در افزایش رضایت شغلی آنها دارد . به نظر می رسد, نادیده انگاشتن نقش مهارتهای ارتباطی از طرف مسئولین آموزش و پرورش و عدم برگزاری دوره های ضمن خدمت مرتبط با موضوع می تواند تأثیر بسزایی در پایین آمدن انگیزه و رضایت شغلی مدیران و معاونان داشته باشد , که پیگیری مجّدانه و انجام پژوهشهای بنیادی دیگر ضروری به نظر می رسد . واژگان کلیدی : مدیر ، معاون ، مهارت های ارتباطی ، رضایت شغلی