پژوهش حاضر با هدف بررسی تناسب میان شغل و شاغل از بعد شخصیت و تاثیر آن بر رضایت شغلی کارکنان اداری و مالی زیرمجموعه اداره کل درمان تامین اجتماعی استان تهران صورت گرفته است.در این مطالعه توصیفی پیمایشی مجموعاً 250 نفراز کارمندان در پژوهش شرکت کرده و مورد پرسش قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه استاندارد شغلی شخصیتی هالند و پرسشنامه رضایت شغلی مینه سوتا بوده است. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی مناسب از جمله آزمون t گروههای مستقل، تحلیل واریانس یکراهه و آزمون خی دو نیکویی برازش استفاده گردید.نتایج پژوهش نشان داد که بین تناسب شغل با شاغل از بعد شخصیت و رضایت شغلی رابطه وجود دارد. همچنین مشخص شد که میان رضایت شغلی با متغیرهای جنسیت، رشته تحصیلی و سطح تحصیلات رابطه وجود دارد در حالیکه بین رضایت شغلی با متغیرهای سن و وضعیت تاهل رابطه معناداری مشاهده نشد.یافته های این پژوهش نشان داد که بین تناسب شغل با شاغل از بعد شخصیت و رضایت شغلی در کارمندان رابطه وجود دارد. نتایج پژوهشهای مختلف نشان داده که اگر افراد در مشاغل نا متناسب به کار گرفته شوند به دلیل عدم تناسب استعداد، علاقه و شخصیت خود با شغل نه تنها ناراضی و ناراحت هستند بلکه اصرار دارند این نارضایتی را به دیگران نیز انتقال دهند ولی اگر شخصیت افراد و نوع شغل آنان با هم متناسب باشد رضایت شغلی به بالاترین حد می رسد . امید است پژوهش حاضر سببی شود تا نظر مدیران سازمان را به این زمینه مهم معطوف سازد که با درک تفاوت های موجود بین کارکنان تحت نظارت خود و استمرار در رویکرد انطباق شاغل با شغل مناسب، می توانند در انتخاب ، آموزش، ارزیابی عملکرد شغلی و بکارگیری اثربخش آنان، موفق تر عمل کنند. غفلت از واقعیتهای مربوط به علم روانشناسی در سازمانها از جمله مبحث تفاوتهای فردی و شخصیت شغلی افراد باعث می شود مدیران در هماهنگ ساختن فعالیتهای افراد تحت نظارت خود با مشکل مواجه شوند و شاید هرگز متوجه نشوند که اشکال کار در کجا بوده است.