در نگره های سازایی گر آموختن، ساختن ساختارهای دانشی، ارزشی، و کنشی و آموزنده، سازنده یا آفریننده ی آن ها است. آفرینندگی یک توانایی همه گانی است که برخی آن را بالاترین توانایی شناختی دانسته اند وکمک به بهبود آن را هدف اصلی سامانه های آموزشی دانسته اند. ولی برای رسیدن به این هدف برنامه ها و روش های به کار رفته در آن ها باید به گونه ای باشند که به پرورش آفرینندگی کمک کنند. در نبود چنین برنامه هایی سامانه ی آموزشی از کارایی بایسته برخوردار نخواهد بود و فراورده های آن انسان هایی توانا و نوآفرین نخواهند بود. نگاهی گذرا به برنامه های آموزشی دوره های گوناگون در کشور، کم مهری به زمینه ی آفرینندگی را آشکار می کند. این کم مهری به ویژه در برنامه های آموزشی دوره ی پیش دبستانی که کارکردی بنیادی دارد، بیشتر دیده می شود. با هدف کمک به حل این مساله و بهبود برنامه ی آموزشی پیش دبستانی و افزایش توان آفرینندگی در کودکان، یک دوره ی آموزشی کوتاه در زمینه ی داستان آفرینی برنامه ریزی و آزمایش شد. این آزمایش به کمک دو گروه همسان از آموزنده گان پیش دبستانی که در دسترس بودند و یکی تنها از برنامه ی آموزشی پیش دبستان پیروی کرد و دیگری افزون بر آن دوره ی آزمایشی را نیز گذراند، انجام شد. گروه آزمایشی20 نشست 45 دقیقه ای را در هشت هفته گذراند. دو گروه روی هم پنج بار سنجش شدند. کارایی برنامه از دو راه برآورد شد: یکی با سنجش میزان افزایش در توان آفرینندگی کودکان، با کاربرد آزمون تورنس، و دیگری با برآورد میزان بهبود در کیفیت داستان های کودک آفریده ، با کاربرد نگرش نامه ای که برای تحلیل ساختار و محتوای این داستان ها ساخته شده بود. سنجش پنجم تنها از گروه آزمایشی و در راستای برآورد پایداری دگرگونی های پدیدآمده، یک ماه پس از برگزاری دوره انجام شد. یافته های پژوهش نشان دهنده ی آن هستند که کاربرد برنامه ی آموزشی ساخته شده در زمینه ی داستان آفرینی نه تنها به افزایش پایدار توان آفرینندگی در کودکان کمک چشم گیری کرد، بلکه ساختار و محتوای داستان هایی که آن ها آفریدند را نیز بهبود بخشید.