بیشتر مطالعات انجام شده بر روی بکارگیری فن اصلاح ساختارهای دستوری در رابطه با مهارت صحبت کردن زبان آموزان بوده است. درحالیکه تحقیقات اندکی فن اصلاح را در مهارت ترجمه و نگارش مورد بررسی قرار داده اند. بنابراین مطالعه حاضر بکارگیری این فن را در طی انجام یک تکلیف ترجمه و یک تکلیف دستورزبان بررسی می کند. نتایج این تحقیق به آموزگاران و مدرسان دانشگاه جهت تعیین نقش اصلاح ساختارهای دستوری از سوی زبان آموز در تکالیفی که محدودیت زمانی ندارد کمک کرده و نیز عملکرد این فن را در یادگیری ساختارهای دستوری مورد بررسی قرار می دهد. جهت بررسی وجود راهبرد اصلاح ساختارهای دستوری در این دو نوع تکلیف، بیست دانشجوی کارشناسی ارشد رشته های علوم انسانی در سه امتحان با نام های فرازبانی، ساختار دستوری و ترجمه شرکت کردند. یافته ها، نشانگر وجود تفاوتی معنی دار بین نتایج امتحان فرازبانی و ترجمه بود. به بیان دیگر شرکت کنندگان، ساختارهای دستوری را در متن ترجمه مورد بررسی قرار ندادند با وجود اینکه بر اساس امتحان فرازبانی، دانش دستور زبان کافی را دارا بودند. بعلاوه بررسی های انجام شده بر روی نتایج امتحانات فرازبانی و دستورزبان نشان دهنده وجود فن اصلاح ساختارهای دستوری در برخی اقلام دستوری بود. نتایج این مطالعه نشان می دهد که پیچیدگی متن ترجمه توجه زبان آموزان را از راهبرد اصلاح ساختارهای دستوری منحرف می کند. به عبارت دیگر هرچه آزمون پیچیده تر باشد زبان آموزان از لحاظ دستوری عملکرد ضعیف تری را نشان می دهند. موارد استفاده نتایج تحقیق در موقعیت های تحصیلی می تواند باعث تغییر در کانون توجه کتب درسی و همچنین شیوه تدریس مدرسان شود.