حسّ حسرت و نوستالژی، بخش جدایی ناپذیر ادبیات دفاع مقدّس است. نوستالژی در این شعر، از نوع فردی و مربوط به مسائل زندگی خصوصی نیست. حسرت شاعر جنگ، حسرت جامعه ی او است. اگر از دل تنگی برای رسیدن به شهادت می سراید، حرف شخصی او نیست، با توجّه به مقتضیات آن روزگار، این آرزوی شاعر، حرف دل جمع کثیری از مردم به ویژه جوانان پرشور و انقلابی بوده است که برای رفتن به جبهه و رسیدن به مقام رفیع شهادت از یکدیگر پیشی می گرفتند. همچنین نوستالژی دفاع مقدس شامل دلتنگی برای جبهه و یاران همدل است.