در این تحقیق به بررسی دو روش مرسوم در طراحی اتصالات پای ستون ، روش بلوک تنش مثلثی و روش بلوک مستطیلی پرداخته شده است و نتایج حاصل از این دو روش با هم مقایسه شده است. سپس با استفاده از ویژگی سختی دورانی اتصال پای ستون به بررسی عدم قطعیت های آن پرداخته شده است و به کمک این عدم قطعیت ها و داده های آزمایشگاهی به صورت احتمالاتی میانگین سختی دورانی اتصال پای ستون در سازه ها پیش بینی شده است و در مرحله ی آخر اثر سختی دورانی اتصال پای ستون بر رفتار و عملکرد لرزه ای و ویژگی های دینامیکی سازه ها به کمک تحلیل استاتیکی غیرخطی فزاینده ی مودال (mpa) و تاریخچه زمانی، در حالتی که سازه ها دارای سختی های دورانی متفاوت می باشند پرداخته شده است. نتایح حاصل از تحقیق نشان می دهد که روش های بلوک تنش مثلثی و بلوک مستطیلی بصورت محافظه کارانه به پیش بینی لنگر تسلیم اتصال می پردازند و مقادیر حاصل از این دو روش به هم نزدیک می باشند. همچنین به کمک 7 عدم قطعیت موجود در اتصال تخمین زده شد که در صورتی که نیروی محوری در ستون وجود نداشته باشد، 95% اطمینان وجود دارد که سختی دورانی اتصال پای ستون در بازه ی (14.66 – 12.51) قرار دارد که خطای این تخمین 07/1 می باشد. همچنین با همین درصد اطمینان، دوران اتصال پای ستون در بازه ی (7.19 – 6.51) قرار دارد که خطای این تخمین 34/0 می باشد و در صورت وجود نیروی محوری مقادیر بازه ی سختی دورانی بسته به نیروی محوری اعمالی بیشتر و بازه ی دوران کمتر خواهد شد. همچنین تحلیل مدل های سازه ای با سختی دورانی های مختلف نشان داد که اتصال پای ستون با رفتار شبه صلب مطلوبیت بیشتری در طراحی سازه ها دارد.