پژوهش حاضر به موضوع تحلیل بر سیاست های نظامی معاویه اختصاص دارد. مهم ترین سوال محوری این پژوهش، این است که معاویه در دوران قبل و بعد از خلافت از چه اصول، استراتژی و تاکتیک های نظامی بهره گرفته است. ضرورت و هدف این تحقیق تحلیل بر سیاست های نظامی معاویه در دوران سه خلیفه ی اول مسلمین، دوران خلافت حضرت علی (ع) و امام حسن مجتبی (ع) و دوران بعد از خلافت ایشان بوده است. سیاست نظامی معاویه در دوران قبل از خلافت در دو شکل حمایت و معاندت با خلافت بوده است که در دوران سه خلیفه ی اول مسلمین در شکل حمایت از آنان بوده است و در دوران خلافت حضرت علی (ع) و امام حسن مجتبی (ع) به علت مغایرت سیاست های او با اصول اولیه ی اسلامی معارضت داشته است. در دوران بعد از خلافت معاویه، جنگ های داخلی و خارجی (فتوحات) اتفاق افتاد. سیاست نظامی معاویه در جنگ های داخلی این بود که با تاکتیک و نقشه ی ویژه ای جنگ را به فتنه انگیزی تغییر دهد و در میدانی غیر از میدان نبرد با مخالفان خود مبارزه کند. او روش فتنه گری را برای پیروزی خود موفقیت آمیز تر از میدان جنگ می دید. معاویه در جنگ های خارجی (فتوحات) در سه جبهه ی شرق، روم و شمال افریقا می جنگید. بیشتر این جنگ ها به صورت لشکرکشی و جنگ منظم بود. البته از تاکتیک جنگ و گریز نیز استفاده می شد. سیاست نظامی معاویه در این جنگ ها این بود که با توجه به تاکتیک ها و خصوصیات رزمی دشمن، اقدام به نبرد می کرد که در این پژوهش به تفصیل بدان پرداخته شده است.