بازهم آنطور که انتظار می رفت از نتایج حاصله رضایت نداشتند (هر چند که برنامه ریزی منابع تولید خود تحولی بزرگ در سیستم های برنامه ریزی سنتی آن زمان محسوب می شد ) و به این نتیجه رسیدند که یک واحد (سیستم ) زمانی که خود جزئی از سیستمی بزرگتر می باشد تنها با سیستماتیک کردن و ایجاد انسجام در آن زیر سیستم و عدم توجه به اجزای دیگر نمی توان به نتایج خیلی مثبت در افزایش راندمان ، بهره وری و نهایتا سو د مالی کل سیستم امیدوار بود. لذا با این نگرش، برنامه ریزی منابع ساخت) ام.آر. پی 2) جایگزین برنامه ریزی منابع تولید گردید. برنامه ریزی منابع ساخت با ایجاد پیوند و یکپارچگی بین سایر حوزه های مرتبط با تولید و برنامه ریزی تولید نظیر حسابداری، خرید و کنترل فعالیت تولید دامنه یکپارچگی را درسازما نهای تولیدی وسعت بخشید. اما در این حین سازمانها و شرکتهای خدماتی و غیر تولیدی نیز بیکار نبودند . آنها هم متقابلا بدنبال راه کارهایی بودند تا با ایجاد تغییر در سیستمهای سنتی و فرسوده خود ضمن افزایش راندمان کاری ، کاهش هزینه ها و سود آوری بیشتر به سمت برنامه ر یزی و مدیریت بهتر و کاراتر فعالیتهای درون سازمانی خود گام بردارند. در این زمان سازمانها به سمت استفاده ازابزارها و سیستمهایی (عمدتا کامپیوتری) گام برداشتند که دارای این ویژگی ها باشند: فرآیند کاری و فعالیتهای سخت و زمانبر آنها را تسهیل کند. (اتوماسیون اداری) اطلاعات و سایر منابع مورد نیاز جهت تصمیم گیری و برنامه ریزی بهتر را فراهم کند. به این ترتیب این سیستمها نیز آنطور که باید وشاید گره گشای مشکلات اصلی سازمانها نشدند چرا که: اولا: یکپارچگی بین آنها وجود نداشت و ارتباط بین آنها بسیار کم بود (یکپارچگی در هر لایه وبصورت افقی وجود داشت و عمودی نبود) ثانیا: این سیستمها اطلاعاتی بودند و در اجرای فعالیتها و هدایت و برنامه ریزی آنها نقشی نداشتند. در چنین شرایطی و در حالیکه بخش های تولیدی بابرنامه ریزی منابع ساخت و بخشهای غیر تولیدی با سیستمهای اطلاعاتی به جزایری تبدیل شده بودندکه هر یک به تنهایی در درون خود یکپارچه و مستقل عمل می کردند، سیستمهای برنامه ریزی منابع سازمان بعنوان یکپارچه ساز کل فرآیند های سازمانی وبین بخشی وارد عمل شده و با استفاده از فن آور ی اطلاعات ، شبکه ای از نرم افزار و سخت افزارها راجهت ایجاد اتصال بین تمامی بخشهای سازمان جدا از نوع ماهایت آنها ) تولیدی یا خدماتی ( فراهم ساختند. و بدین ترتیب در ابتدای دهه 90 میلادی نخستین نسل سیستمهای برنامه ریزی منابع سازمان پا به عرصه وجودگذاشتند. بنابراین ظهور سیستمهایی نظیر ای .آر.پی در چنین شرایطی دور از ذهن نبود چرا که مسیری طولانی و پرکش و قوس برای رسیدن به این مفهوم طی شده بود و از همه مهمتر اینکه بسترسازی لازم برای اجرا و پذیرش سیستم انجام گرفته و زیرساختارها کاملا آماده بود. شرکت مشانیر که با ماهیتی رقابتی در بازار کسب و کار فعالیت مینماید به منظور بقا و ادامه حیات خود نیازمند بهره مندی از سیستمهای یکپارچه میباشد و شاید بهترین سیستمی که بتواند به بقای مشانیر در این بازار شدید رقابتی کمک کند سیستم برنامه ریزی منابع سازمانی میباشد .و با توجه به گستردگی و بزرگی شرکت مشانیر که هزینه های سربار و بالاسری زیادی را به این شرکت تحمیل نموده است استفاده از سیستمهای یکپارچه برنامه ریزی منابع سازمانی بسیار ضروری باشد . بنا بر این سوال بنیادین این تحقیق به صورت زیر تبیین میگردد .