سالخوردگی جمعیّت یکی از روندهای جمعیّتی مهم در طول قرن 21 خواهد بود. پیش بینی می شود در آینده ، تمام کشورها با پدیده ی سالخوردگی جمعیّت مواجه شوند، اگرچه ممکن است میزان و زمان بندی آن در کشورهای مختلف متفاوت باشد. بی تردید، کشورهایی که زودتر در وضعیّت گذار باروری قرار گرفته اند، زودتر از بقیّه ی کشورها در معرض آثار و پیامدهای ناشی از گذار به باروری در سطح پایین قرار خواهند گرفت. امروزه بسیاری از کشورها در حالت عدم تعادل جمعیتی قرار دارند، از یک سو کشورهای در حال توسعه با مشکلات و مسائل رشد بی رویه جمعیت دست و پنجه نرم می کنند، از سوی دیگر جوامع توسعه یافته از نتایج منفی شدن رشد جمعیت و سالخوردگی جمعیت رنج می برند، به عبارت دیگر، اکثریت کشورهای جهان به نوعی با مسائل ناشی از عدم تعادل جمعیتی مواجه اند. کاهش رشد جمعیت و افزایش امید زندگی ، درنتیجه پیشرفت های پزشکی و بهبود شرایط بهداشت جمعیت،باعث می شود تعداد بیشتری ازجمعیت به سن سالخوردگی برسندکه نیاز به حمایت اجتماعی دارند. هدف از این تحقیق بررسی روند های شاخص های سالمندی در ایران و مقایسه آن با کشورهای منتخب حوزه آسیا و اقیانوسیه ، شامل کشورهای ژاپن ، کره جنوبی ، ترکیه و پاکستان است . دوره زمانی بررسی از سال 1330 تا 1480 است . روش تحقیق در اینجا ، تحلیل ثانویه بوده یعنی داده های این بررسی ازآخرین برآوردهای بخش جمعیت سازمان ملل اقتباس شده است. نتیجه این بررسی نشان می دهد که در آینده ای نزدیک ، کشورهای منتخب با پدیده سالمندی جمعیت مواجه می شوند و دیگر اینکه سهم زنان سالمند نسبت به مردان بیشتر خواهد بود و از آن تحت عنوان زنانه شدن سالمندی یاد می کنند ، که اینها خود نیازمند تدبیر و توجه بیشتر دولت ها به این پدیده ها می باشد . تحلیل های خط روند نشان می دهد که یک رابطه خطی معکوس بین کاهش باروری و افزایش شاخص سالمندی وجود دارد و همچنین یک رابطه خطی مستقیم بین افزایش امیدزندگی و شاخص سالمندی وجود دارد .