در کنار کودکان بزهکار و بزه دیده، دسته سومی از کودکان هستند که در موقعیتی قرار دارند که سلامت جسمانی، روانی، اجتماعی و به طور کلی رشد، فرآیند اجتماعی شدن و رفاه آنان در معرض آسیب های جدّی قرار دارد که این کودکان دارای حالت خطرناک و مستعد برای انواع بزهکاری ها و بزه دیدگی ها هستند و می توان آن ها را کودکان در وضعیت مخاطره آمیز نامید. وضعیت مخاطره آمیز کودکان را می توان معلولی چند علتی دانست که علل و عوامل مختلفی در شکل گیری آن ها دخالت دارند به طوری که، برخی از این وضعیت ها ناشی از موقعیت فردی خود کودک که می تواند از ناحیه شخص او یا رفتارهای او باشد شکل می گیرند، برخی دیگر از این وضعیت ها که بخش زیادی از آن ها را هم در بر می گیرد به والدین و محیط خانوادگی که کودک در آن زندگی می کند مربوط می شود و پاره ای دیگر از این وضعیت ها ناشی از عوامل محیطی - اجتماعی که کودک در آن ها قرار دارد مربوط می شود؛ لذا جهت جلوگیری از تبدیل شدن این وضعیت ها به بزهکاری و بزه دیدگی، که بعضاً اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و شخصی هستند، هیأت اجتماع اعم از دولت و جامعه باید با کنش و واکنشی مناسب و به هنگام از بحرانی شدن این وضعیت ها جلوگیری کند. بهترین تدبیری را که می توان در خصوص جلوگیری از تبدیل شدن این وضعیت ها به بزهکاری و بزه دیدگی ها به کار بست همانا امر پیشگیری و حمایت از آن ها است. که با اتخاذ یک رویکرد چند سیستمی از ناحیه نهادهای دولتی و جامعوی می توان از تبدیل شدن این وضعیت ها به بزهکاری و بزه دیدگی جلوگیری کرد. از این رو، می توان برای جلوگیری از بزهکاری و بزه دیدگی کودکان در وضعیت مخاطره آمیز، پیشگیری اجتماعی را با هدف بسترسازی برای جامعه پذیر کردن و شخصیت سازی آن ها و پیشگیری وضعی را با هدف از بین بردن یا بر هم زدن موقعیت ها و وضعیت های پر خطر به کار گرفت.