سوختگی از حوادث شایع مهم می باشند، به طوریکه هر 17 ثانیه یک نفر و سالانه حدود 6 میلیون نفر در جهان دچار سوختگی می شوند. امروزه مراقبت های پیش بیمارستانی از اجزای اساسی و سرنوشت ساز در درمان بیماران اورژانسی محسوب می شوند. با توجه به اینکه ، تصویر واضحی از نحوه مراقبت اورژانس پیش بیمارستانی در مصدومین سوختگی وجود ندارد، لذا این مطالعه، با هدف تبیین فرآیند مراقبت پیش بیمارستانی سوختگی انجام گرفت. مطالعه کیفی حاضر و با استفاده از روش تئوری زمینه ای صورت گرفت. روش نمونه گیری در ابتدا هدفمند و سپس بر اساس داده¬های بدست آمده و نظریه در حال ظهور از نمونه-گیری نظری استفاده شد. اطلاعات با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختار یافته و یادداشت در عرصه جمع آوری شد . تعداد 35 مصاحبه با 32 نفر از پرسنل فوریت پزشکی ، اورژانس بیمارستان شهید مطهری، مصدومین سوختگی و همراهان انجام شد. مصاحبه ها در پایگاه های 115 و بخش اورژانس بیمارستان شهید مطهری انجام شد. فرایند گردآوری داده ها و تحلیل داده ها به صورت همزمان صورت گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از روش کوربین و اشتراوس 2008 انجام شد. مفاهیم مطالعه با استفاده از تحلیل خرد و در ادامه با تحلیل کلی شناسایی شدند. در این مطالعه هفت طبقه اصلی شناسایی شد. مفاهیمی مانند "پیچیدگی مراقبت سوختگی"، "ارجاع چالش دار"، "افت روحی"،"فاصله از استاندارها" و"عوامل تاثیرگذار بر مراقبت سوختگی" ناظر به زمینه بودند. "سوختگی/ مراقبت پرتنش"، به عنوان مهمترین نگرانی پرسنل فوریت پزشکی شناسایی شد. لذا تاب آوری/اتکاء به خود به عنوان مهمترین فرایند در مراقبت سوختگی پرتنش در این مطالعه شناسایی گردید که این فرایند شامل "تامین امنیت/سلامت محل حادثه"، "تصمیم گیری موثر بالینی" ،"خودتوانمندی"، "بسنده کردن به حداقل ها"، "حمایت" و "استعانت مذهبی" بود. این فرایند متاثر از زمینه بوده و نتیجه آن می تواند در طیفی از مراقبت حرفه ای و ناکارآمدی قرار گیرد. با توجه به اینکه یافته های مطالعه حاضر بیانگر ماهیت و معنای تجربه مراقبت اورژانس پیش بیمارستانی از مصدومین دچار سوختگی می باشد، علاوه بر اینکه میتواند باعث ارتقاء دانش پرستاری گردد، قادر است تا به شناخت دقیق و عمیق پدیده مراقبت اورژانس پیش بیمارستانی از مصدومین سوختگی و در نتیجه بهبود عملکرد پرسنل فوریت پزشکی کمک کند. همچنین می تواند زمینه ساز توجه مدیران و مسئولین اورژانس پیش بیمارستانی شود تا در جهت بهبود و ارتقاء تاب آوری پرسنل فوریت پزشکی برنامه ریزی و مداخلات لازم را تدوین و اجرا نمایند. همچنین توصیه می شود تا ابزاری جهت سنجش تاب آوری/ اتکاء به خود پرسنل فوریت پزشکی و پرستاران به ویژه در زمان استخدام این افراد، طراحی و تهیه شود.