در تحقیق حاضر سعی شده است، توسعه مناطق شهری شیراز با رویکرد پایداری مورد سنجش قرار گیرد، برای افزایش دقت کار، محدودیت زمان و حجم پروژه تنها بعد کالبدی توسعه مد نظر قرار گرفته است. در این پژوهش که جز پژوهش های کاربردی است با شیوه توصیفی تحلیلی و با استفاده از مدل تحلیلی تاپسیس میزان پایداری مناطق مختلف شهر نسبت به یکدیگر سنجیده و رتبه بندی می شوند. بدین منظور پس از ارائه چارچوب نظری تحقیق و شناخت شهر، با بهره گیری از منابع معتبر و نظر کارشناسان، 22 شاخص کالبدی تدوین شده و با استفاده از این شاخص ها و مدل تاپسیس رتبه بندی انجام گرفت. نتایج نشان داد که به لحاظ شاخص های توسعه کالبدی، مناطق 1،6 پایدار(برخوردار)، مناطق 2، 8 ناپایدار(محروم) و مناطق 3،4،5،7 نیمه پایدار(نیمه برخوردار) هستند. همچنین با استفاده از تحلیل های آماری به این نتیجه می رسیم که تفاوت ها بین مناطق معنا دار نیست. و همچنین با افزایش فاصله مناطق از مرکز شهر میزان توسعه یافتگی نسبتا افزایش می یابد. این نتایج نشان می دهد که توسعه شهر شیراز به صورت خطی و افقی بوده که باعث شده است مناطق در اطراف منطقه مرکزی و قدیمی شهر به خصوص مناطق موجود در پهنه غرب و شمال غربی منطقه مرکزی شهر، به لحاظ شاخص های کالبدی رشد و توسعه مطلوب تری داشته باشند. در انتها پس از پاسخ به سوال ها و آزمون فرضیه های تحقیق، راهبردها و سیاست هایی در در راستای دستیابی به توسعه کالبدی پایدار به تفکیک مناطق شهر، ارائه می گردد.