« سندبادنامه » از جمله کتاب هایی است که بهاء الدین (ظهیرالدین ) محمّدبن علی بن محمّد بن-الحسن الظهیری الکتاب السمرقندی مشهور به « ظهیرالدین سمرقندی »، در حدود 560 قمری به پیروی از شیوه ی نگارش نصرالله منشی، ترجمه و نگارش جدیدی از آن عرضه کرد. وی که دبیر سلطان قلج طمغاج خان ابراهیم – از سلسه ی آل افراسیاب – بود، بر آن می شود تا متن ساده سندبادنامه ی ابوالفوارس قنارزی ( فناروزی ) را با بهره گیری از آیات قرآن و احادیث، اشعار و سروده-های فارسی و عربی و فنون و صناعات ادبی ، و آن گونه که در آن دوره معمول بوده است، به نثر مزیّن فنّی و به شیوه ی مصنوع، بنویسد. از نظر ساختمانادبی سندبادنامه، همانند کلیله و دمنه است؛ یک داستان اصلی که در ضمن آن ، قصّه های متعدّد می آید . این پایان نامه بر مبنای متن تصحیح شده و حواشی احمد آتش، با گفتاری از استاد مجتبی مینوی، فراهم آمده و در یک مقدّمه و شش فصل تنظیم گردیده است. در فصل اوّل مباحث آوایی بررسی گردیده است. فصل دوم به مقولات صرفی و فصل سوم به بررسی ویژگی های نحوی می پردازد. در فصل چهارم تأثیر زبان عربی بیان شده است. فصل پنجم به سطح لغوی اختصاص دارد و در فصل ششم نمونه ی برخی آرایه ها و صناعات ادبی به کار رفته در کتاب ارائه شده است. شیوه ی مطالعه ی کتابخانه ای، اساس کار این تحقیق بوده و در موارد لازم، نتایج مطالعات به صورت یافته های آماری نقل گردیده است. کلمات کلیدی : سبک ، زبان ، صرف و نحو، سبک شناسی نثر و آرایه های ادبی