در این پروژه ی پژوهشی به کمک مکانیسم انتقال پروتون و با استفاده از لیگاندهای دی کربوکسیلات و n-هتروسیکل، هفت ترکیب کوئوردیناسیونی و نیز یک ترکیب آلی سنتز گردید. در سنتز ترکیب آلی، یون های فلز بکار رفته، در نقش کاتالیزور ظاهر شدند. ساختار این ترکیب ها و ویژگی های آن ها با شناسایی های طیف سنجی متفاوت، از جمله تجزیه عنصری، طیف سنجی زیر قرمز، تجزیه وزنی حرارتی و پراش پرتوی x مورد بررسی قرار گرفته اند. بنابر داده های شناسایی ها، فرمول شیمیایی ترکیب های تهیه شده عبارت اند از: {(h2a-6mpy)[cu(hypydc)(h2o)]?2h2o}n (2) (c12h10n4)2?8.5h2o(1) [cu2(hypydc[h])2(pyz)(h2o)4] (4) {[mn3)hypydc)2(h2o)8]?3h2o}n(3) [co(dipic)(dipich2)]?4h2o(6) {(hacr)2[cu(pyzdc)2]}n(5) [ni(hypydc[h])(h2o)3]?1.5h2o(7) نتایج بدست آمده مربوط به ترکیب 8، نشان داد این ترکیب، متشکل از یون فلزی مس(ii)، لیگاند چلیدامیک اسید و 4-پروپیل-2-(پیرولیدین-1-ایل)-h5-پیریمیدو[5،4-b][4،1] بنزوتیازین می باشد. توجه به تنوع ساختارهای حاصل از سنتز این دسته از ترکیب های شیمیایی، نشان می دهد که در برخی از این ترکیب ها لیگاندهای آنیونی و کاتیونی و در برخی تنها لیگاند آنیونی در شبکه ی بلوری وارد شده است. در این پروژه، استفاده از لیگاند های چند دندانه ی چلیدامیک اسید و پیرازین-2،3-دی کربوکسیلیک اسید در کنار لیگاند های بازی مناسب، شرایط را برای سنتز ساختارهای پلیمری فراهم آورد و از هفت ترکیب کوئوردیناسیونی، تحت شرایط ساده، سه ترکیب پلیمری بدست آمد. در شبکه ی بلوری افزون بر پیوندهای کووالانسی، برهم کنش های غیر کووالانسی به ویژه پیوندهای هیدروژنی جالبی وجود دارد که نقش مهمی را در پایداری و استحکام شبکه ی اَبَرمولکولی بلوری ایفا می کنند. وجود کلاسترهای آبی در سه ترکیب 1، 2 و 3 منجر به ایجاد ساختارهای جالب شده است.