زندگی انسان ها، بازتاب افکار آن هاست. فکر، عنصری زنده و خلاق بوده و انسان ها همواره با نوع تفکر خود و نگرشی که به جهان دارند، از یکدیگر متمایز می شوند. در رابطه با اندیشه ی انسان، دو جنبه ی تفکر منفی و مثبت مطرح است. انسان هایی که در طول زندگی همواره افکار منفی را در ذهن خود می پرورانند، بسیار زودتر و بیشتر از حد معمول دچار اضطراب و ناراحتی، و در نتیجه بیماری های جسمی و روحی می شوند؛ اما اشخاصی که افکار مثبت دارند، در مقایسه با دیگران از روح و جسم سالم تر و شادابتری برخوردارند، از زندگی خود لذت بیشتری برده و بیماری-های روحی نیز به ندرت گریبان گیر آن ها می شود. در منابع اسلامی از جمله مهم ترین فضائلی که در رشد و تکامل انسان ها و نیز در وحدت و تکامل مادی و معنوی جامعه نقش به سزایی دارد؛ مثبت اندیشی و خوش بینی است. آیات قرآن کریم وسخنان اهل بیت (ع) نیز این نوع نگرش را تأیید کرده، راه کارهایی را در جهت رسیدن به آن ارائه می دهد؛ ترتیب اثر ندادن به سوءظن و بدبینی، پرهیز از پیش داوری و قضاوت عجولانه، نیک انگاری، محبت و همبستگی، صله ی رحم، توکل و توجه به حضورخداوند، امید به خدا و آینده از جمله ی این راه کارها به شمار می رود. توجه به جنبه-های مثبت زندگی، تفسیر عقلانی و منطقی رویدادها و انتظار مثبت از آینده، شکل دهنده ی مفهوم خوش بینی بوده و به عنوان راه-کارهایی در جهت زدودن افکار منفی و رسیدن به نتیجه ی مطلوب أعم از آرامش، تعامل خوب، موفقیت و شادکامی و غیره مطرح است. در پژوهش حاضر ضمن تبیین مثبت اندیشی و زمینه های بروز و هم-چنین موانع و شیوه های تقویت آن، نقش مثبت اندیشی و خوش بینی در موفقیت انسان، با الهام از آموزه های قرآن کریم واهل بیت (ع) بررسی می شود.