برهم کنش بین انسان و محیط و چگونگی آن در یک بستر زمانی خاص، موضوعی است که در باستان‎شناسی چشم انداز مورد مطالعه قرار می گیرد. یکی از رهیافت های مطالعاتی باستان‎شناسی چشم انداز، مطالعات تحلیل فضایی-محیطی است که به بررسی دلایل شکل گیری محوطه های باستانی در بسترهای خاص محیطی می پردازد. دشت اسدآباد در غرب استان همدان قرار گرفته است و با شیبی ملایم از پای کوه های الوند در شمال به سمت دشت های هم جوار کنگاور و تویسرکان در جنوب امتداد می یابد. مطالعات خاصی درباره برهم کنش بین انسان و محیط زیست در این دشت انجام نشده است. که این نوشتار می تواند در این زمینه آغازگر باشد. با توجه به شرایط محیطی دشت اسدآباد و محوطه های مس-سنگی در این دشت و سوالات و فرضیاتی در باره رابطه ی بین انسان و محیط زیست و رابطه ی محوطه ها با یکدیگر در بستر فضایی و محیطی مطرح شد. برای مطالعه ی برهم کنش بین انسان و محیط زیست رویکردهای نظری متفاوتی وجود دارند. با توجه ماهیت این پژوهش، رویکردهای روندگرا به درک بهتر عینیات رابطه ی انسان و محیط زیست کمک می کند، مورد استفاده قرار می گیرد. در این رویکرد که مطالعات میان رشته ای و استفاده از سایر علوم در صدر اهداف آن می باشد، روش های آماری نیز مورد استفاده است. از روش های آماری روش تحلیل ضریب همبستگی پیرسون و روش تحلیل خوشه ای بهره گرفته می شود. نتایج نشان می دهد که شیوه ی معیشت در دوره ی مس-سنگی دشت اسدآباد مبتنی بر کشاورزی دیم و دامپروری و اقتصاد ارتباط با مناطق هم جوار بوده است.