چکیده: رساله حاضر بررسی نشانگر های گفتمان در زبان فارسی و نقش آنها به غیر فارسی زبانان است. با توجه به اهمیت روزافزون آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان، این پژوهش جهت ضرورت و چگونگی کاربرد نشانگرها در متون توضیحی زبان آموزان انجام گرفته است. ابتدا بر اساس تقسیم بندی هلیدی (1985) نشانگرهای زبان فارسی طبقه بندی شدند و در جهت تمایز نوشته های ضعیف و قوی رابطه بین کیفیت نوشتاری زبان آموزان و تنوع نشانگرهای استفاده شده مورد بررسی قرار گرفت. جهت تامین این هدف شناسایی نشانگرها در متون توضیحی 20 دانشجوی آموزش زبان فارسی بدون آموزش در تحلیل قرار گرفتند. پس از آموزش نشانگرها، زبان آموزان به توصیف موضوعات قبلی پرداختند. با جمع آوری نوشته های آنان با موضوعات مختلف به تحلیل و ارزیابی نوشته ها و برخی از خطاهای آنها پیش و پس از آموزش پرداخته شد و در نهایت نتایج با فارسی زبانان مقایسه شد. دستاورد حاصل از پژوهش تاکیدی بر اهمیت نشانگرها در تقویت مهارت های نوشتاری غیر فارسی زبان در حوزه آموزش است.