هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش رفتاری مادران بر بهبود رابطه ولی – فرزندی است. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه مادران دانش آموزان دخترمقطع راهنمایی مدرسه حافظ که در منطقه دو کرج در سال تحصیلی 91-90 مشغول به تحصیل بودند، می باشد. ضمناً حجم جامعه 630نفرمی باشد، که از این میان 100نفر به شکل تصادفی انتخاب شده و ازاین تعداد، 30نفر به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش(15نفر) و کنترل(15نفر) گمارده شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاس رابطه ولی – فرزندی بود. برای اجرای این پژوهش از طرح پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه گواه استفاده شد. آموزش رفتاری مادران در 8جلسه یک و نیم ساعته و بر روی مادران گروه آزمایش اجرا شد. برای تحلیل داده ها علاوه بر آمار توصیفی از روش آماری تحلیل کواریانس عاملی و آزمون t گروه های مستقل استفاده شد. چهار فرضیه در مورد اثربخشی آموزش رفتاری والدین بر روابط ولی-فرزندی و خرده مقیاس های آن(عاطفه مثبت ، آزردگی و سردرگمی نقش و ارتباط) مطرح بوده است که نتایج پژوهش نشانگر تأیید همه فرضیه ها بوده است.