زنان نیمی از جمعیت فعال هر کشور را تشکیل می دهند. این نیمه جمعیتی نه تنها موضوع و هدف هر نوع توسعه ای ‏هستند بلکه اهرم موثری در پیشبرد اهداف توسعه اقتصادی می باشند لذا، پژوهش حاضر به بررسی عوامل موثر بر میزان مشارکت اجتماعی زنان در تعاونی های تولیدی استان مازندران در سال 1390 می باشد. این مطالعه به صورت پیمایشی و چارچوب نظری این پژوهش نظریه کنش اجتماعی پارسونز می باشد. جامعه آماری تحقیق را 1472 نفر از زنان عضو تعاونی های تولیدی تشکیل می دهند که بر اساس فرمول کوکران 305 نفر به عنوان نمونه مشخص و با نمونه گیری خوشه ای انتخاب و مطالعه شدند. بررسی ها نشان می دهد که بین فعال گرایی زنان با مشارکت اجتماعی آنان رابطه معناداری وجود ندارد، ولی بین عام گرایی، خردگرایی، ارزیابی فایده های مشارکت، اعتماد اجتماعی، امید به آینده، تاهل و تحصیلات زنان با مشارکت اجتماعی آنان رابطه معنا داری وجود دارد. نتایج یافته های مدل رگرسیونی نشان می دهد که متغییرهای تحصیلات، اعتماد اجتماعی، امید به آینده، عام گرایی به ترتیب بیشترین تاثیر را بر مشارکت اجتماعی زنان دارند.