شبکه های دولایه ی فضاکار سازه هایی با سختی بالا و وزن کم می باشند که در چند دهه ی اخیر به نحو گسترده ای برای پوشش فضاهای وسیع بدون استفاده از ستونهای داخلی به کار گرفته شده اند. این نوع از سیستم های فضایی با وجود داشتن درج? نامعینی استاتیکی بالا دارای رفتار خرابی تردند، به طوریکه خرابی یک عضو و یا بخشی از سازه می تواند به سرعت در کل سازه منتشر شده و باعث بروز خرابی پیشرونده در سازه گردد. گزارشهای موجود از خرابی شبکه های دولایه ی فضاکار نیز رفتار خرابی ترد این سازه ها و آسیب پذیری آنها در برابر پدیده ی خرابی پیشرونده را تایید می کند. خرابی پیشرونده پدیده ای است که در آن خرابی از یک قسمت سازه به صورت موضعی شروع شده و در نهایت به خرابی کل سازه منجر می شود. زمانی که در یک نقطه از سازه خرابی موضعی اتفاق می افتد چنانچه سازه طوری طراحی شده باشد که خرابی موضعی نتواند به سایر اعضا سرایت کند، خرابی به صورت موضعی باقی خواهد ماند و موجب خرابی کل سازه نخواهد شد، در غیر اینصورت خرابی به سایر قسمت های سازه سرایت کرده و موجب بروز پدید? خرابی پیشرونده در سازه خواهد شد. در این تحقیق به ارائه روندهای مختلف مقاوم سازی، معرفی مطلوب ترین روند مقاوم سازی و نیز به بررسی رفتار خرابی شبکه های تخت دو لای? فضاکاری که قابلیت اجرا در عمل و واقعیت را دارند، پرداخته شده است. با انجام تحلیل های استاتیکی و دینامیکی خرابی بر روی مدل های مورد مطالعه، به بررسی تاثیر تیپ بندی مقاطع روی رفتار خرابی شبکه های تخت دو لای? فضاکار پرداخته شده است. همچنین در ادامه، روندهای مختلف مقاوم سازی شبکه های تخت دولای? فضاکار مورد مطالعه قرارگرفته اند و با انتخاب بهترین روند مقاوم سازی، تاثیر پارامترهای طول دهانه و ابعاد چشمه بر روند مقاوم سازی مورد مطالعه قرار گرفته است.در پایان نشان داده شده است، اگرچه مقاوم سازی شبکه های تخت دولایه ی فضاکار موجب افزایش وزن سازه و بموجب آن افزایش هزینه ها می شود، اما با در نظر گرفتن تدابیر خاصی همچون چون کاهش ابعاد چشمه ها می توان این افزایش وزن را تقلیل داد، در عین حال سازه ای مقاوم در برابر خرابی پیشرونده داشت.