هدف: هدف این تحقیق بررسی فعالیت و ضخامت عضلات شکمی در تکلیف تحمل بار استاتیک محوری پس از خستگی عضلات اکستانسور کمر است و همچنین بررسی تفاوت های رفتاری این عضلات در افراد مبتلا به کمردرد مزمن و سالم می باشد. روش: این تحقیق به صورت موردی- شاهدی و مقطعی بر روی 13 بیمار مبتلا به کمردرد و 15 فرد سالم جور شده با این بیماران انجام گرفت. برای ثبت فعالیت الکترومیوگرافی عضلات از 5 جفت الکترود سطحی بر روی عضلات مایل داخلی/عرضی شکم، مایل خارجی و راست شکم و ارکتوراسپاین کمری و مولتی فیدوس استفاده شد. ضخامت عضلات شکمی توسط دستگاه اولتراسوند real-time از بخش لترال شکم ثبت می شد. ضخامت و فعالیت عضلات شکمی قبل و بعد از پروتکل خستگی عضلات اکستانسور کمری در حالت ایستاده حین تحمل بار 25% وزن بدن و بدون تحمل این مقدار بار مورد ارزیابی قرار گرفت. برای بررسی اثر اصلی گروه، بار و خستگی روش anova ی چند عاملی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که خستگی عضلات اکستانسور کمر باعث افزایش معنی دار در ضخامت عضله ی مایل داخلی شکم می شود (00/0p= ) و ضخامت عضله ی عرضی شکم به طور معنی داری در گروه کمردرد بیشتر از افراد سالم است (004/0p=). در بررسی فعالیت الکترومیوگرافی عضلات شکمی نتایج نشان داد که خستگی عضلات اکستانسور کمر اثر نزدیک به معنی داری بر فعالیت عضله ی مایل داخلی/عرضی شکم دارد (08/0p= ). نتیجه گیری: تحمل بار قرینه ی 25% وزن بدن تغییری در فعالیت و ضخامت عضلات شکمی ایجاد نمی کند. خستگی عضلات اکستانسور کمر منجر به افزایش ضخامت قابل ملاحظه در عضله ی مایل داخلی می شود و اما تا حدودی باعث کاهش فعالیت عضله ی مایل داخلی/عرضی شکم شده است. ضخامت عضله ی عرضی شکم درگروه مبتلا به کمردرد بیشتر از گروه سالم بوده است و در با افزایش مقدار چالش اثر کمردرد بر ضخامت نمایان می شود. در کل خستگی عضلات اکستانسور کمر باعث تغییر استراتژی موتور کنترلی بدن می شود و با سخت تر شدن چالش های اعمالی روی ستون فقرات، اثر کمردرد هم در پارامترهای الکترومیوگرافی و هم در ضخامت نمایان می شود.