ظهوری ترشیزی از شاعران نام آور سده ی دهم ویازدهم هجری است که مراحل زندگی و سبک اشعارش از ویژگی های خاصی برخوردار است. مسئله ی اصلی این پژوهش شرح و تحلیل نکات بلاغی دیوان ظهوری است. از این رو ابتدا با استفاده از منابع تاریخ ادبیّات و تذکره ها، درباره ی زندگی، اعتقادات، مسافرت هاو معرفی آثار و تحلیل مهم ترین ویژگی های سبک او بحث و بررسی و سپس به شرح و تحلیل نکات بلاغی اشعار وی پرداخته شده است. ظهوری در نظم ونثر هردو مهارت داشت ودر این هردو فن میان پارسی گویان وپارسی شناسان هند ،هم از عهد خود ، شهرت بسیار یافت. آثار متعددی دارد که عبارتند از: دیوان اشعار،ساقی نامه،مثنوی ها،دیباچه نورس،گلزار ابراهیم،دیباچه خوان خلیل،مکاتیب وآثار بسیار زیبا و ماندنی دیگرکه شاعر کمال استادی خویش را نمایان ساخته است. با بررسی غزّلیات ظهوری ترشیزی درمی یابیم که غزل هایش چنان که از شاعران هم عهدش انتظار می رود،لطیف تر وبا حال تر از دیگر انواع سخن اوست ودر آن ها همان نازک خیالی ها وظرافت ها که در غزل های قرن نهم پیدا شده بود ادامه دارد.جدا ازخصوصّیات سبک شخصی که شاعر داشت ،بعضی از سخن شناسان در باره ی اومبالغه کرده اند وحتّی برخی او را در دقت خیال و باریک بینی مضامین از نظامی گنجه ای بر تر دانسته اند. به گونه ای که در دیوانش انواع آرایه های لفظی ومعنوی و...مشاهده می گردد.