روش های مختلفی برای کنترل ارتعاش ساختمان ها در برابر نیروهای دینامیکی زلزله وجود دارد که به سه دسته کلی کنترل فعال و نیمه فعال، کنترل غیرفعال و جداسازی لرزه ای تقسیم بندی می شوند. رفتار میراگرهای مستهلک کننده انرژی نظیر میراگرهای اصطکاکی که در زمره سیستم های کنترل غیرفعال طبقه بندی می شوند به گونه ای است که در حین وقوع زلزله با انجام تغییر شکل های پلاستیک، مقدار قابل توجه ای از انرژی لرزه ای ورودی به سازه را جذب و مستهلک می نمایند. تأثیر میراگرها بر رفتار لرزه ای یک سازه تابعی از چند پارامتر همچون تعداد میراگرها، محل آن ها در سازه و مشخصات فیزیکی میراگر است. در ساختمان های با پلان نامتقارن هنگام وقوع زلزله علاوه بر حرکت جانبی، ممکن است پیچش نیز تولید شود. پیچش از عوامل اصلی تخریب سازه های نامتقارن در هنگام وقوع زلزله است. در این مطالعه سه ساختمان 5، 10 و 14 طبقه طراحی شده و میراگرهای اصطکاکی دورانی در آنها جایگذاری شد و مورد آنالیز تاریخچه زمانی غیرخطی تحت شتاب نگاشت های زلزله طبس، نورتریج و السنترو قرار گرفت تا بار لغزش بهینه بر اساس شاخص کارایی میراگر بدست آید. مقادیر کاهش پاسخ لرزه ای سازه ها در بار لغزش بهینه بررسی شد. سپس این ساختمان ها با تغییر در پلان تبدیل به سازه های نامتقارن در پلان شده و در مقدار بار لغزش بهینه، مقادیر کاهش پیچش سازه در چهار حالت مختلف توزیع پلانی میراگر مقایسه شده و بهترین حالت انتخاب گردید و پاسخ های لرزه ای ساختمان های نامتقارن در این حالت مورد مطالعه قرار گرفت. ملاحظه شد که با تعیین مناسب مشخصات میراگر اصطکاکی دورانی از جمله بار لغزش آن و آرایش مناسب آن در پلان سازه، مقادیر پاسخ های ساختمان از جمله برش پایه و طبقات، دریفت طبقات و پیچش، کاهش مناسبی نشان داده است.