در این پایان نامه به الیگوتیوفن ها به عنوان یکی از پلیمرهای رسانا توجه شده است و تاثیر بستن انتهای زنجیره ی الیگوتیوفن ها با استخلاف فنیل، بر خواص ساختاری و الکترونی آن ها بررسی شده است. ساختار کلیه الیگومرهای مورد مطالعه در سطح نظری dft-b3lyp/6-31g** بهینه گردیده است. نتایج محاسبات روی ساختار الیگوتیوفن ها نشان می دهد که الیگوتیوفن های بسته شده با فنیل زوایای پیچشی کوچکتری داشته و ساختار آن ها به مسطح نزدیک می شود. طول پیوندهای یگانه و دوگانه ی سیستم مزدوج الیگوتیوفن های بسته شده با فنیل به هم نزدیک تر بوده و از نظر ساختاری شرایط مناسب تری را برای عدم استقرار بار الکتریکی نشان می دهند. شکاف انرژی در الیگوتیوفن های بسته شده با فنیل در مقایسه با الیگومرهای متناظر کاهش نشان می دهد که موجب تسهیل انتقال بار در زنجیره ی الیگومری می گردد. نتایج سرعت تزریق حامل بار نشان می-دهد که سرعت تزریق الکترون و حفره در الیگوتیوفن های بسته شده با فنیل بیشتر از الیگوتیوفن-های متناظر می باشد. توزیع چگالی اسپین در طول زنجیره ی مزدوج الیگوتیوفن های بسته شده با فنیل تغییرات کمتری دارد که منجر به عدم استقرار بهتر بار در طول زنجیره ی مزدوج می گردد. مطالعات روی خصوصیات الکترونی الیگومرها نشان داد که با افزایش طول زنجیره ی الیگومری، ویژگی های مربوط به رسانایی این دسته از مواد بهبود می یابد. همچنین نتایج نشان داد تاثیر بستن انتهای زنجیره ی الیگومرها با فنیل، با افزایش طول زنجیره ی الیگومری کاهش می یابد.