یکی از مهم ترین مسایلی که امروزه در بررسی ادبیات از اهمیتی ویژه برخوردار است، چگونگی شناخت انسان نسبت به خویش است. روان ناخودآگاه در دسترس ترین و در عین حال دیریاب ترین گزینه ی موجود برای خودشناسی است. در فاصله ی زمانی نه چندان دور، حاصل تحقیقات برخی روان شناسان، انسان را از گنجینه ی گران بهای ناخودآگاه گریزان ساخته بود؛ اما کارل گوستاو یونگ بار دیگر این موهبت ارزنده را به انسان معاصر هدیه کرد. او با نظریه ی فردیت یابی خود، در سیری کهن الگویی، انسان را با لایه های درونی روان آشنا می سازد و او را از درون به خود می شناساند. این رساله تلاشی است در جهت بررسی نظریه ی فردیت یابی یونگ در آثار داستانی حسین سناپور که داستان های نیمه ی غایب، ویران می آیی، سمت تاریک کلمات و شمایل تاریک کاخ ها را از این منظر مورد بررسی قرار داده است. در این راستا ابتدا با ارایه تعریفی از موضوع و بیان پیشینه، اهداف و روش تحقیق فصل اول را به پایان رسانده و سپس در فصل دوم مبانی کهن الگویی نظریه ی فردیت یابی را به طور مشروح معرفی کرده است. در ادامه و در فصل سوم با بررسی مبانی نظریه ی مذکور در آثار داستانی مورد بحث کوشیده است تا به میزان و نوع تحول و دگرگونی شخصیت های محوری داستان ها دست یابد و در نهایت، نتایج این بررسی را در فصل چهارم به اختصار بیان داشته است. بدین ترتیب، تحقیق حاضر به این نتیجه دست می یابد که محور اساسی و جان مایه ی آثار داستانی حسین سناپور، فردیت یابی و شناخت خویشتن است. این اندیشه ی محوری به ترتیب در آثار سیر صعودی و رشدیافته ای دارد که بر اصالت کاربرد نظریه در متن می افزاید.