درجهت کاهش اثر گلخانه ای ناشی از انتشار دی اکسیدکربن، نانوسیالاتی همچون نانوسیلیکا و نانولوله کربنی به عنوان جاذب در غشای تماس دهنده الیاف توخالی از جنس پلی پروپیلن استفاده گردیده است .در این تحقیق مخلوطی از هوا و گاز دی اکسیدکربن وارد بخش پوسته ماژول غشا می شود و در تماس با جریان نانوسیال که در درون فایبر ها جریان دارد، قرار می گیرد. اثر دبی های متفاوت مایع و گاز، ترکیب درصد ورودی دی اکسیدکربن و دمای مایع بر بازده حذف و شدت انتقال جرم دی اکسیدکربن، برای درصد های وزنی 25/0 و 5/0 نانوسیال، به دقت مورد بررسی قرار گرفت. در دبی بالای مایع و تزریق نانوسیال سیلیکا 5/0 درصد وزنی، بازده حذف دی اکسیدکربن به میزان 21 درصد و در دبی های پایین 9 درصد نسبت به آب مقطر افزایش نشان داد. نانوسیال نانولوله کربنی عملکرد بهتری داشت بطوریکه در همان شرایط بازده حذف دی اکسیدکربن در دبی های بالا 20 درصد و در دبی های پایین حدود 40 درصد افزایش نسبت به آب مقطر مشاهده گردید. بازده حذف دی اکسیدکربن برای آب مقطر و نانوسیلیکا با افزایش غلظت دی اکسیدکربن خوراک، کاهش یافت که اشباع شدن سیال می تواند دلیل این امر باشد. اما بازده حذف دی اکسیدکربن برای نانولوله کربنی ثابت ماند و حتی در برخی غلظت های دی اکسیدکربن روند افزایشی داشت.