پدیده خودکشی، یک معضل اجتماعی است که از سالیان دور، مورد توجه بسیاری از اندیشمندان و جامعه شناسان بوده است. نظریه ی امیل دورکیم در مورد خودکشی حکایت از آن دارد که این پدیده از دورانهای گذشته، یکی از مشکلات دست و پاگیر جامعه ی انسانی بوده است که با شکل گیری نظامهای اجتماعی جدید؛ خصوصاً شهرنشینی، صنعتی شدن، تحولات اقتصادی و ... هر روز بر شدت آن افزوده می شود، تا جایی که خودکشی در برخی از کشورها یکی از عوامل مرگ و میر غیر طبیعی بوده است و سالانه تعداد کثیری از متوفیان را افراد (خودکش) تشکیل می دهند. خودکشی یکی از ابعاد تاسف باری است که دارای ابعاد شناخته شده ی اجتماعی، روانی و فرهنگی می باشد. این پدیده ی غیر عادی در تمام جوامع؛ اعم از ابتدایی و پیشرفته، وجود داشته است و توجه بسیاری از محققین را به خود جلب کرده است. این پدیده به حدی گسترش یافته که سازمان بهداشت جهانی، روز 10 سپتامبر را روز پیشگیری از خودکشی نامیده است. آمارهایی که از سوی سازمان بهداشت جهانی و سازمان های بهداشتی کشورها منتشر شده است تا حد زیادی نگرانی نسبت به این موضوع را افزایش داده است. این آمارها نشان می دهند که در هر سال حدود یک میلیون انسان خودکشی می کنند. میانگین آمار خودکشی در جهان، 16نفر به ازای هر صد هزار نفر است و به طور متوسط در هر 40 ثانیه، یک نفر خودکشی می کند. این گزارش پیش بینی می کند که در سال 2020 این تعداد به 5/1 میلیون نفر در سال برسد. در حال حاضر، خودکشی یکی از عوامل اصلی مرگ در بین افراد 15 تا 44 سال است. کارشناسان سازمان بهزیستی کشور رتبه بندی جهانی ایران را در خودکشی 58 اعلام کرده اند و سه استان ایلام، کرمانشاه و همدان دارای بالاترین آمار خودکشی بوده اند. که اغلب این آمارها حاکی از آن است که این پدیده بیشتر در بین زنان به صورت یک مسئله اجتماعی درامده است که البته خود این فرایند تحت تأثیر عوامل بی شماری، از جمله عوامل خانوادگی، بیماریهای روانی و ... بوده است. هدف ما در این پژوهش آن است که به بررسی علل و عوامل اجتماعی موثر بر اقدام به خودکشی زنان شهرستان ایلام طی سالهای1390-1387 بپردازیم.