تقریباً همه زبان آموزان و همچنین معلمانشان کاملاً به این حقیقت آگاه هستند که یادگیری زبان دوم مستلزم یاد گرفتن تعداد زیادی کلمه می باشد. تعجب آور نیست که بسیاری از آنها در رویارویی با مسئله به این مهمی تا حدودی نگران می شوند. بنابراین هم زبان آموزان و هم معلمان اشتیاق زیادی برای یافتن روش های بهتر برای یادگیری کلمات نشان می دهند. در این پژوهش سعی شده تا به این سوال پاسخ داده شود که آیا درگیر کردن زبان آموزان در فعالیت های زبانی ارتباطی (در موقعیت های اجتماعی) تأثیری در یادگیری کلمه در آنها دارد یا خیر؟ به همین منظور، ابتدا 80 نفر از زبان آموزان دختر و پسر سطح متوسط در آموزشگاه زبان صالح به صورت تصادفی انتخاب شدند که بعد از برگزاری آزمون استاندارد نلسون، تعداد آنها به 62 نفر کاهش یافت. این تعداد دوباره به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه آزمایش 32 نفر و دیگری گروه کنترل 30 نفره بودند. در ابتدا به منظور اطمینان از همگون بودن سطح زبان آموزان و دانش واژگانی آنها یک پیش آزمون چهار جوابی 77 سوالی (معتبر) انجام شد. به گروه کنترل به روش سنتی و معلم محور تعدادی کلمه مستقیماً از طریق معلم آموزش داده شد در حالی که به گروه آزمایش، کلمات جدید از طریق به کارگیری آنها در فعالیت های زبانی ارتباطی آموزش داده شد. در این فعالیت های ارتباطی این موقعیت برای آنها فراهم شده بود که در مواجهه با کلمه های جدید بدون دخالت معلم و بدون مراجعه به فرهنگ لغت، مذاکرات معنادار و مبادلات زبانی متقابل انجام دهند. در پایان 12 جلسه آموزش، به منظور بررسی تأثیر این روش خاص آزمون نهایی که مشابه آزمون مقدماتی بود، از هر دو گروه به عمل آمد. سپس میانگین نمرات این آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل با تکنیک آماری (t test ) مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج بررسی های آماری نشان داد که اختلاف معناداری بین زبان آموزان دو گروه وجود دارد. در این پژوهش نتیجه گیری شد که زبان آموزانی که تحت آموزش از طریق استفاده از فعالیت های ارتباطی قرار گرفتند نسبت به کسانی که تحت این آموزش قرار نگرفتند، نتایج بهتری بدست آوردند.